Ν. Πλαστήρας: "Η Ελλάδα πεινάει κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;"

Η φτώχεια του Ν. Πλαστήρα δεν λέει τίποτε στους πολιτικούς κηφήνες!
«Η Ελλάδα πεινάει κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο», είχε πει, ενώ ο αδελφός του ήταν άνεργος.
Μεταφέρουμε μερικά από τα πολλά αξιόλογα συμβάντα της ζωής του, τα οποία χαρακτηρίζουν τον άνδρα και τον καθιστούν πρότυπο, παράδειγμα προς μίμηση για παλιότερους αλλά και σημερινούς, δεδομένου ότι, τόσο ο ίδιος όσο και άλλοι, έμπαιναν πλούσιοι στην πολιτική και έβγαιναν πάμφτωχοι.
Ο αείμνηστος Ανδρέας Ιωσήφ – πιστός φίλος του – αναφέρει: Ο στρατηγός είχε απαγορεύσει στους δικούς του να χρησιμοποιούν το όνομα “Πλαστήρας” όπου κι αν πήγαιναν. Ο αδελφός του ήταν άνεργος. Το εργοστάσιο ζυθοποιίας «ΦΙΞ» ζητούσε οδηγό κι εκείνος έκανε αίτηση. Ο αρμόδιος υπάλληλος τον ρώτησε πώς λέγεται: Κι επειδή αυτός δίσταζε να πει το όνομά του, ενθυμούμενος την εντολή του στρατηγού, τον ξαναρώτησε και δυο και τρεις φορές, ώσπου αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι τον λένε Πλαστήρα.
Παραξενεμένος ο υπεύθυνος ζητάει να μάθει αν συγγενεύει με το στρατηγό και πρωθυπουργό. Μετά από πολύ δισταγμό του αποκαλύπτει ότι είναι αδελφός του. Αφού η αίτηση, ικανοποιήθηκε, παρακάλεσε να μη το μάθει ο αδελφός του. Ο στρατηγός το έμαθε κι αφού τον κάλεσε αμέσως στο σπίτι του τον επέπληξε και του απαγόρευσε να αναλάβει αυτή την εργασία λέγοντάς του: «Αν έχεις ανάγκη, κάτσε εδώ να μοιραζόμαστε το φαγητό μου». Και δεν πήγε.
Ο Πλαστήρας ήταν άρρωστος –έπασχε από φυματίωση – κι έμενε σ’ ένα μικρό σπιτάκι στο Μετς, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Του πρότειναν να του βάλουν ένα τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι αλλ’ αυτός αρνήθηκε λέγοντας: «Μα τι λέτε; Η Ελλάδα πένεται κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;».Πολλές φορές με τρόπο έστελνε και αγόραζαν ψωμί, ελιές και λίγη φέτα… Τότε οι γύρω του, του υπενθύμιζαν ότι είχε ανάγκη καλύτερου φαγητού λόγω της αρρώστιας κι εκείνος με απλότητα τους απαντούσε: «Τι κάνω… σκάβω για να καλοτρώγω;».
Ο Βάσος Τσιμπιδάρος, δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Ακρόπολη», περιγράφει το εξής περιστατικό: «Κάποτε, ο στενός του φίλος Γιάννης Μοάτσος, είχε πάρει την πρωτοβουλία να του εξασφαλίσει μόνιμη στέγη, για να μην περιφέρεται εδώ και εκεί σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Πήγε λοιπόν σε μια Τράπεζα και μίλησε με τον διοικητή. «Τι;», απόρησε εκείνος. «Δεν έχει σπίτι ο Πλαστήρας; Βεβαίως και θα του δώσουμε ό,τι δάνειο θέλει και μάλιστα με τους καλύτερους όρους!» Ο Μοάτσος έτρεξε περιχαρής στον Πλαστήρα, του το ανήγγειλε και εισέπραξε την αντίδραση: «Άντε ρε Γιάννη, με τι μούτρα θα βγω στο δρόμο, αν μαθευτεί πως εγώ πήρα δάνειο για σπίτι;». Έσχισε το έντυπο στα τέσσερα και το πέταξε.
Ο Δημήτρης Λαμπράκης «δώρισε» κάποια στιγμή στον Πλαστήρα ένα ωραίο χρυσό στυλό κι αφού ο στρατηγός κάλεσε τον φίλο του Ανδρέα του λέει: – Εγώ δεν βάζω χρυσές υπογραφές. Μου φτάνει το στυλουδάκι μου. Να το στείλεις πίσω. – Μα θα προσβληθεί… – Δεν πειράζει… Ας μου κόψει το νερό από το κτήμα. Δεν θέλω δώρα Ανδρέα. Γιατί τα δώρα φέρνουν και αντίδωρα!
Το 1952, πρωθυπουργός ο Πλαστήρας, ήταν κατάκοιτος από την αρρώστια που τον βασάνιζε, όταν μία μέρα δέχθηκε την επίσκεψη της Βασίλισσας Φρειδερίκης.
Μπαίνοντας εκείνη στο λιτό ενοικιαζόμενο διαμέρισμά του, εξεπλάγη όταν είδε τον πρωθυπουργό να χρησιμοποιεί ράντζο για τον ύπνο του, και τον ρώτησε με οικειότητα: «Νίκο, γιατί το κάνεις αυτό;» και η απάντηση ήρθε αφοπλιστική. «Συνήθισα, Μεγαλειοτάτη, το ράντζο από το στρατό και δεν μπορώ να το αποχωριστώ…».
Ο στρατηγός Νικόλαος Σαμψών, φίλος του Πλαστήρα, σε επιστολή του περιγράφει, το παρακάτω: «Όταν πέθανε ο Πλαστήρας δεν άφησε πίσω του σπίτι, ακίνητα ή καταθέσεις σε τράπεζες.
Η κληρονομιά που άφησε στην ορφανή προσφυγοπούλα ψυχοκόρη του, ήταν 216 δρχ., ένα δεκαδόλλαρο και μια λακωνική προφορική διαθήκη: «Όλα για την Ελλάδα!».
Βρέθηκε επίσης στα ατομικά του είδη ένα χρεωστικό του Στρατού (ΣΥΠ 108) για ένα κρεβάτι που είχε χάσει κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία και 8 δρχ. με σημείωση να δοθούν στο Δημόσιο για την αξία του κρεβατιού, ώστε να μην χρωστά στην Πατρίδα».
Όταν πέθανε ο Πλαστήρας στις 26/7/1953 τον έντυσαν το νεκρικό κοστούμι, που το αγόρασε ο φίλος του Διονύσιος Καρρέρ – γιατί ο ίδιος τον μισθό του τον πρόσφερε διακριτικά σε άπορους και ορφανά παιδιά – ο δε γιατρός, που ήταν παρών και υπέγραψε το σχετικό πιστοποιητικό θανάτου, μέτρησε στο ταλαιπωρημένο κορμί του: 27 σπαθιές και 9 σημάδια από βλήματα.

ypogeia-drasi

Ο πιλότος που θυσιάστηκε στην Κρητη για να σώσει ένα χωριό!

Είναι από τις ιστορίες που δε θα σου διδάξει κανένα βιβλίο.
Από αυτά τα σπουδαία που γίνονται από ανθρώπους και περνούν στα ψιλά της ιστορίας δυστυχώς. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και ο ανθυποσμηναγός Κώστας Κραββαρτόγιαννος.
Υπηρετούσε στην 340 ΜΔΒ όταν στο οπλοστάσιό της είχε τα F-84F της Republic. Έδρα της Μοίρας το πολεμικό αεροδρόμιο Χανίων.
11 Αυγούστου του 1975 έγινε η μοιραία πτήση για τον ίδιο στα πλαίσια εκπαιδευτικής αποστολής αναγνωρίσεως του αεροδρομίου Καστελίου. Ήταν καλοκαίρι, τα παιδιά χάζευαν κι έπαιζαν με τα αεροπλάνα από ψηλά, χαιρετούσαν τους πιλότους. Είχαν συνηθίσει το καθημερινό πήγαινε έλα τους.
Το συγκεκριμένο αεροπλάνο όμως δεν ακολούθησε την ίδια πορεία κάτι έγινε πολύ κοντά από το διάδρομο προσγείωσης και το αεροπλάνο ξαφνικά έπεσε.
Ο κόσμος πάγωσε, ήταν το πρώτο πολεμικό αεροπλάνο που έπεφτε. Τα πιτσιρίκια που παρακολουθούσαν την πορεία του, σάστισαν.
Το αεροσκάφος κατευθυνόταν στο χωριό Μουχτάρω ή αλλιώς στον Ευαγγελισμό όπως είναι γνωστός.
Το χωριό έσφυζε από ζωή είχε περισσότερους από 600 κατοίκους τότε.
Ο πιλότος είχε επιλογή να σώσει τον εαυτό του αλλά δεν το έκανε. Προτίμησε να σώσει το χωριό κι έστριψε το πηδάλιο. Έτσι τον βρήκαν. Δεμένο στο κάθισμα με το χέρι του στο πηδάλιο σε δεξιά κλίση.
Ένα από τα παιδιά που είδαν αυτή τη σκηνή και μετά το άψυχο σώμα του πιλότου με το καθαρό πρόσωπο - το μόνο σημείο που δεν είχε απανθρακωθεί - δεν ξέχασαν ποτέ, και τη διηγούνται ακόμα, αν κάποιος ρωτήσει. Υπάρχουν ήρωες;
Αυτό το παιδί που μεγάλωσε και τίμησε το γενναίο ανθυποσμηναγό με την παρουσία και των συγγενών του που ήρθαν από την Άμφισσα είναι ο Γιώργος Καλογεράκης, Δ/ντής Δημοτικού Σχολείου Καστελλίου και Πρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Μινώα Πεδιάδας.

Η διήγηση του συγκλονιστική:
«11 Αυγούστου 1975. Μιχαίου Προφήτου και Μαρκέλλου ιερομάρτυρος, γράφει το ημερολόγιο την ημέρα αυτή... ήμουνα παιδί και θυμάμαι. Το βλέπαμε να'ρχεται προς το αεροδρόμιο του Καστελλίου.
Μικροί ήμασταν τότε, δεκατριών χρόνων. Μας άρεσε να ανεβαίνουμε στις ταράτσες των σπιτιών και να αγναντεύουμε τα πολεμικά αεροπλάνα. Καθημερινές ήταν στο Καστέλλι οι ασκήσεις τους. Φάνηκε πάνω από την «Παπούρα». Μια στήλη μαύρου καπνού άφηνε πίσω του. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Το αεροπλάνο άρχισε να χάνει ύψος. Σε λίγα δευτερόλεπτα θα βρισκόταν πάνω από το χωριό Μουχτάρω (Ευαγγελισμός).
Και τότε χάθηκε. Μια στήλη μαύρου πυκνού καπνού σηκώθηκε από το έδαφος. Τί έγινε; αναρωτιόμασταν. Ο Γιάννης Σμαριαννάκης, ένας καλός χωριανός, μας είπε ότι το αεροπλάνο έπεσε. Έπεσε; Και τί σημαίνει έπεσε; Δηλαδή; τον ρωτήσαμε. Έπεσε, μας είπε για δεύτερη φορά. Και τί έγινε ο αεροπόρος;
Πήραμε τότε τα ποδήλατα και τρέξαμε. Φτάσαμε στο Μουχτάρω. Μεγάλη αναστάτωση στο χωριό. Δε μας άφησαν να πλησιάσουμε. Μόνο το φορείο του ασθενοφόρου είδαμε. Και το πρόσωπο του πιλότου. Ένας νεαρός με κοντά μαλλιά και πεντακάθαρη όψη. Έχουν περάσει 38 χρόνια από τότε και δεν μπορώ να ξεχάσω αυτήν την όψη. Η πόρτα του ασθενοφόρου έκλεισε κι εμείς εκεί, ακούνητοι κι ασάλευτοι.
Πόση ώρα πέρασε δεν ξέρω. Ο Μανόλης, ο φίλος μου που πήγαμε μαζί με τα ποδήλατα, μου φώναξε. Το χωριό μας Διαβαϊδέ απέχει πέντε χιλιόμετρα από το Μουχτάρω. Θα μας αναζητούσε η μάνα μας. Έπρεπε να φύγουμε. Ήταν και μεσημέρι. Ανεβήκαμε στα ποδήλατα. Αμίλητοι φτάσαμε στο Διαβαϊδέ. Μπήκα στην κουζίνα του σπιτιού μας.
Ήντα θα σε κάνω που γυρίζεις όλη τη μέρα! μου φώναξε η μάνα μου. Πήγα και κάθισα στο μικρό μου γραφείο, εκεί που είχα τα βιβλία και τα τετράδιά μου. Απείραχτα όλο το καλοκαίρι. Έτσι όπως τα άφησα τον Ιούνιο, τα βρήκα. Δεν έρχεσαι να φας; με ρώτησε πάλι η μάνα μου. Όχι, της απάντησα. Είχε σφιχτεί η καρδιά μου. Δεν μπορούσα να περιγράψω τα συναισθήματά μου εκείνη τη στιγμή...
Αργότερα μάθαμε και τις λεπτομέρειες του ατυχήματος. Το αεροπλάνο, ένα F84, είχε έλθει από τα Χανιά με πιλότο τον Κώστα Κραββαρτόγιαννο. Μηχανική βλάβη έδειξαν τα όργανα. Πλησίαζε στο αεροδρόμιο του Καστελλίου. Η προσπάθεια του πιλότου ήταν να προσγειωθεί. Αυτό φαινόταν ακατόρθωτο. Ο Κώστας έπρεπε να εγκαταλείψει και να πέσει με αλεξίπτωτο. Όμως υπήρχε κι άλλο εμπόδιο.
Το αεροπλάνο κατευθυνόταν στο Μουχτάρω. Η απόφαση του Κώστα ήταν άμεση. Όχι, δεν θα έριχνε το αεροπλάνο στο χωριό. Προτίμησε να μείνει στο αεροσκάφος και να δώσει τη δική του ζωή για να σωθούν οι συνάνθρωποί του. Κι έστριψε το πηδάλιο. Έτσι τον βρήκαν. Δεμένο στο κάθισμα με το χέρι του στο πηδάλιο σε δεξιά κλίση».
Και περνούσαν τα χρόνια. Η εικόνα του προσώπου του Κραββαρτόγιαννου ερχόταν ξανά και ξανά στο μυαλό του κ. Καλογεράκη ώσπου έγινε πράξη αυτό που ήθελε να κάνει.
Κάλεσε τους δικούς του ανθρώπους. Τα αδέρφια του, τον Αργύρη, το Βαγγέλη και την Τασούλα. Σε μια πολύ συγκινητική εκδήλωση που έγινε το Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013, με την παρουσία πλήθους κόσμου για να τιμηθεί «το παλικάρι που χαλάλισε τη ζωή του για να σωθούν οι συνάνθρωποί του. Ρώτησα τον Αργύρη, αδερφό του Κώστα Κραββαρτόγιαννου.
-Μίλησέ μου για τον πατέρα σου.
-Όταν σκοτώθηκε ο Κώστας η μητέρα μας είχε πεθάνει. Δεν το έζησε. Ο πατέρας μου μετά την κηδεία, όποτε έβλεπε αεροπλάνα, γύριζε τα μάτια πάνω τους. Σήκωνε τα χέρια του κι άρχιζε να τα κουνά.
-Γεια σου Κώστα φώναζε! Γεια σου Κώστα, παλικάρι μου!»
Το κείμενο του κ. Καλογεράκη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Πατρίς"

toxwni

Θεά Αλήθεια: Η προστάτης της αλήθειας των αρχαίων Ελλήνων!

Η Αλήθεια ήταν θεότητα στην Ελληνική Μυθολογία, ιδεατή ανθρωπόμορφη προσωποποίηση της αλήθειας των αρχαίων Ελλήνων φερόμενη προστάτης της έννοιας.
Σύμφωνα με τον Πίνδαρο ήταν κόρη του Δία. Ο Πλούταρχος την αναφέρει ως "Τροφό του θεού Απόλλωνα", μαζί με την Κορυθάλεια....
Σύμφωνα με έναν μύθο του Αισώπου ο Προμηθέας είχε πλάσει την Αλήθεια από πηλό, πριν όμως την ζωντανέψει, o Δόλος έπλασε ένα δεύτερο ομοίωμα, που όμως του τέλειωσε ο πηλός και έτσι άφησε το έργο του χωρίς πόδια. Επιστρέφοντας ο Προμηθέας και βλέποντας τα δύο πανομοιότυπα καλλιτεχνήματα αποφάσισε να τα ζωντανέψει και τα δυο.
Η Αλήθεια περπάτησε, το ομοίωμα του Δόλου όμως δεν μπόρεσε να κάνει ούτε ένα βήμα. Σύμφωνα με τον Φιλόστρατο η θεά Αλήθεια φορούσε λευκή εσθήτα και περιφέρονταν "λευκοχειμωνούσα" κοντά στο Αμφιαράειο.
Οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν την Αλήθεια Veritas, θεωρώντας την κόρη του Κρόνου (Saturnus), ή του Χρόνου (Tempus).
Επειδή η Αλήθεια εικονίζονταν πάντα χωρίς στολίδια και πλούσια ενδύματα έναντι των άλλων θεοτήτων, ο Οράτιος την αποκαλούσε "nuda" Veritas, δηλαδή "γυμνή αλήθεια". Από τότε καθιερώθηκε η ρητορική έκφραση "γυμνή αλήθεια", ή "αλήθεια γυμνή" που λέγεται μέχρι και σήμερα εκ του γεγονότος ότι δεν χρειάζεται στην απόδοσή της ιδιαίτερα καλολογικά στοιχεία ή προλόγους, εξ ου ακόμη και η έκφραση "ωμή αλήθεια".
Τέλος στη αρχαία Αίγυπτο όπως αναφέρει ο Κλαύδιος Αιλιανός στις διηγήσεις του ο Αιγύπτιος Αρχιερέας, ως δείγμα δίκαιου ανθρώπου, όταν εκτελούσε καθήκοντα δικαστή, κρεμούσε από το λαιμό του ιδιαίτερο περίαπτο από ζαφείρι που έφερε το όνομα "Αλήθεια".

ΠΗΓΗ

Ελληνικές ονομασίες σε όλο τον πλανήτη !

Όχι δεν είναι στην Ελλάδα! Που είναι; Στα νησιά Φερόες,πάνω από την Αλβιώνα (Αγγλία)! Ναι, αλλά από εκεί είχε περάσει ο Πυθεύς,στο ταξίδι του προς τον Βόρειο Πόλο!Ναι,αλλά μόνο αυτός;
Στο ταξίδι του ο Πυθεύς,ξεκινώντας από τη Μασσαλία το 347 π.χ.χ.,έφτασε και στη Θούλη!
Που είναι; Στη Γροιλανδία και συγκεκριμένα: στις 76 μοίρες, 32' 15.98" Βόρεια και στις 68 μοίρες,50' 32.46" Δυτικά!
Για να δούμε και κάποια άλλα ονόματα νησιών πάνω στον πλανήτη!

-Νήσος Ζευς(Jupiter)(ΗΠΑ)στις 27 μοίρες,01' 52.60" Βόρεια και 80 μοίρες,06' 04.83" Δυτικά.
-Νήσος Βασιλάκι ή Βασιλική(Παπούα),10 μοίρες,37' 49.22" Νότια,150 μοίρες,58' 38.01" Ανατ.
-Νήσος Σιδεία(Παπούα),10 μοίρες,34' 48.75" Νότια,150 μοίρες,54' 06.66" Ανατ.
-Νήσος Ανάκουσα(Παπούα),10 μοίρες,43' 01.12" Νότια,151 μοίρες,14' 31.72" Ανατ.
-Νήσος Αμυχή(πάνω από τις Μαλδίβες),11 μοίρες,06' 27.09" Β.,72 μοίρες,44' 03.34" Ανατ.
-Νήσος Ανδροτή;(Androth)========),10 μοίρες,49' 31.83" Β.,73 μοίρες,40' 17.73" Ανατ.
-Νήσος Πάχη(Ειρηνικός),2 μοίρες,05' 30.30" Νότια,146 μοίρες,25' 47.58" Ανατ.
-Επί της νήσου Upolou(Σαμόα),ίσως παραφθορά του ονόματος Απόλλων, πόλις Απία, 13 μοίρες, 49' 51.46" Νότια,171 μοίρες,45' 07.31" Δυτικά και χωριό Λοτοφάγο, 14 μοίρες, 02' 32.07" Νότια,171 μοίρες, 34' 05.85" Δυτικά
-Νήσος Καναθέα(Φίτζι),17 μοίρες,16' 08.62" Νότια,179 μοίρες,08' 38.49" Δυτικά
-Νησιά Διομήδη(Βερίγγειος),65 μοίρες,47' 10.33" Βόρεια,169 μοίρες,03' 49.97" Δυτικά
-Νήσος Τρίτων(Πάρασελ,Φιλιππίνες),15 μοίρες,45' 52.69" Βόρεια,111 μοίρες,13' 24.54" Ανατ.
-Νήσος Μήνις(Φιλιππίνες),6 μοίρες,12' 07.63" Βόρεια,121 μοίρες,03' 14.78" Ανατ.
-Νήσος Λαμινούσα(Φιλιππίνες),5 μοίρες,32' 51.80" Βόρεια,120 μοίρες,55' 02.69" Ανατ.
-Νήσοι Αντίποδες(Τσάθαμ,Ν/Ανατολικά της Ν.Ζηλανδίας,που δυστυχώς το όνομά τους παραμένει στην ιστορία και στη γεωγραφία γραμμένο πάνω στον τοίχο μιας εκκλησίας!

Δείτε στη φωτογραφία! 44° 14' 33.97 S 176° 14' 13.39 W
Και βέβαια να μη περνούν απαρατήρητα τα ονόματα Πολυνησία, Μελανησία, Μικρονησία, Φιλιππίνες, που είναι καθαρά Ελληνικά!
Τι να μας πουν και για τις ονομασίες...Αρκτική και Ανταρκτική!
Αυτά είναι μόνο κάποια ενδεικτικά στοιχεία...
Άραγε, γιατί να έχουν ονόματα που θυμίζουν Ελλάδα;

alfeiospotamos

Η Σίβυλλα και το Προφητικό Χάρισμα

Στην αρχαιότητα με τη λέξη Σίβυλλα χαρακτηριζόταν η γυναίκα με μαντική ικανότητα που προφήτευε αυθόρμητα χωρίς να ερωτηθεί, όταν περιερχόταν σε έκσταση, μελλοντικά συμβάντα  συνήθως δυσάρεστα ή φοβερά.
Αυτό συνέβαινε, όπως πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι, γιατί δεχόταν την επίσκεψη ενός θεϊκού πνεύματος. Η κύρια διαφορά ανάμεσα στις Σίβυλλες και στις προφήτιδες των διάφορων μαντείων είναι ότι οι δεύτερες, όπως π.χ. η Πυθία στο Μαντείο των Δελφών, προφήτευαν μόνο απαντώντας σε καλώς καθορισμένα ερωτήματα, ενώ οι Σίβυλλες προφήτευαν χωρίς να δεχθούν προηγουμένως ερωτήσεις.
Οι παραδόσεις για τις Σίβυλλες είναι αρχαιότατες.
Φαίνεται ότι σχετικές παραδόσεις από τις χώρες της Μέσης Ανατολής πέρασαν στον Ελληνικό χώρο μέσα από τη Μικρά Ασία σε εποχή που επικρατούσαν μυστικιστικές τάσεις και δεν είχε ακόμα γεννηθεί ο φιλοσοφικός στοχασμός στα παράλια της Ιωνίας.
Η πίστη των αρχαίων λαών στην ευαίσθητη και διαισθητική φύση της γυναίκας συνετέλεσε ώστε πολλά αποφθέγματα σε τύπο χρησμού ή προφητείας να τα αποδίνουν σε μια Σίβυλλα και έτσι σιγά-σιγά εμπλουτίσθηκε η παράδοση. Πολλές φορές τους αποδίδονταν προφητείες επινοημένες μετά από μεγάλα γεγονότα, κι επειδή αυτό ήταν πολύ εντυπωσιακό, έκανε τον πολύ κόσμο να δίνει προσοχή στις προφητείες της Σίβυλλας.
Την ευπιστία αυτή του λαού, όπως ήταν φυσικό, την εκμεταλλεύθηκαν κατά καιρούς και διάφορες πολιτικοθρησκευτικές προπαγάνδες. Δημιουργήθηκε έτσι μια πλούσια συλλογή από σιβυλλικούς χρησμούς, των οποίων η επίδραση στον λαό ήταν αισθητή μέχρι τον Μεσαίωνα.
Η κάθε Σίβυλλα πιστευόταν ότι είχε το προφητικό χάρισμα από τη γέννησή της. Τη θεωρούσαν μια ύπαρξη ανάμεσα στον θεό και στο άνθρωπο. Δεν ήταν βέβαια αθάνατη, αλλά η διάρκεια της ζωής της ξεπερνούσε κατά πολύ τον μέσο όρο ζωής του ανθρώπου.
Και όπως ο χρησμοδότης θεός Απόλλων κρατούσε τη λύρα, έτσι και η Σίβυλλα κρατούσε ένα άλλο έγχορδο μουσικό όργανο, τη σαμβύκη (είδος τριγωνικής λύρας). Η επαφή της Σίβυλλας με το θείο προϋπέθετε την παρθενία της.
Τα αρχαιότερα ελληνικά κείμενα κάνουν λόγο για μία και μοναδική Σίβυλλα. Γράφουν έτσι για τη Σίβυλλα, ως μία συγκεκριμένη μορφή, πρώτος ο Ηράκλειτος, ύστερα ο Ευριπίδης και ο Πλάτων.
Ο πρώτος που κάνει λόγο για «Σίβυλλες» στον πληθυντικό είναι ο Αριστοτέλης. Ο Παυσανίας γράφει ότι η αρχαιότερη από όλες τις Σίβυλλες ήταν η Ηροφίλη, που έζησε πριν από τον Τρωικό Πόλεμο, κόρη του Δία και εγγονή του Ποσειδώνα.
Νεότερή της ήταν μια άλλη Ηροφίλη, που κατοικούσε κοντά σε μια πηγή νερού στις Ερυθρές της Μικράς Ασίας (Ηράκλειτος, fr. 92). Οι μετά τον Αριστοτέλη πηγές αναφέρουν τρεις, 4 ή και 10 Σίβυλλες. Σύμφωνα με αρχαίους θρύλους, υπήρξαν συνολικά 12 Σίβυλλες σε όλη την αρχαιότητα.
Από αυτές, οι πιο διάσημες ήταν:

Η Ιδαία Σίβυλλα ή Σίβυλλα της Μαρπησσού ή Ελλησποντία
Η Σαμία Σίβυλλα
Η Ερυθραία Σίβυλλα, η Ηροφίλη
Η Δελφική Σίβυλλα
Η Κυμαία Σίβυλλα, η Δημώ ή Δημοφίλη

Λιγότερο γνωστές Σίβυλλες ήταν:

Η Αιγυπτία Σίβυλλα
Η Θεσπρωτίς Σίβυλλα
Η Θετταλή Σίβυλλα, που ταυτίζεται με τη Μαντώ
Η Κιμμερία Σίβυλλα
Η Σίβυλλα της Κολοφώνας ή Λάμπουσα
Η Λιβυκή Σίβυλλα
Η Περσική Σίβυλλα
Η Ροδία Σίβυλλα
Η Σαρδιανή Σίβυλλα
Η Σικελή Σίβυλλα
Η Φρυγική Σίβυλλα

theseus-aegean

Ο αριστερόστροφος κυκλώνας τις Ρόδου.

Ένα άγνωστο σε πολλούς φαινόμενο συμβαίνει  εδώ και χιλιάδες χρόνια νοτιοανατολικά της Ρόδου στη θάλασσα μεταξύ Ρόδου και Κύπρου.
Ένας από τους λίγους  κυκλώνες με αριστερόστροφη κίνηση σε βάθος άνω των 400 μέτρων αναδύει νερά τα οποία  κινούνται προς τη δυτική μεσόγειο και το πέρασμα του Γιβραλτάρ και φτάνουν μέχρι και τον κόλπο του Μεξικού και το λεγόμενο gulf stream.
Υπάρχει μάλιστα και η υποψία πως τα νερά αυτά προκαλούν και μια μικρή αλλαγή στο κλίμα του ρεύματος αυτού και το οποίο ζεσταίνει την Ευρώπη με νερά τα οποία είναι πολύ πυκνά σε αλάτι και κινούνται με πολύ μεγάλη δύναμη.
Αυτό που ίσως να μην είναι γνωστό σε πολλούς είναι πως η λεκάνη του νοτίου αιγαίου κρύβει τέσσερις τέτοιους κυκλώνες που αναδύουν και βυθίζουν τεράστιες ποσότητες νερού.
Ανατολικά ο κυκλώνας της Ρόδου, πιο δυτικά ο κυκλώνας της Ιεράπετρας, δίπλα ο κυκλώνας της δυτικής Κρήτης πολύ πλούσιος σε τροφή για τους φυσητήρες όπου και παρατηρούνται συχνά ,και τέλος ο αντικυκλώνας Πέλοπας νοτίως της Πελοποννήσου.
Ο κυκλώνας της Ρόδου λοιπόν μαζί με εκείνον της δυτικής Κρήτης ερευνώνται πια επισταμένα από τους επιστήμονες και με δορυφορικά μέσα ώστε να μάθουμε τη συμπεριφορά τους. Εδώ να τονίσουμε πως οι αντικυκλώνες έχουν δεξιόστροφη  κίνηση σε αντίθεση με τους κυκλώνες.
Όλα δείχνουν λοιπόν πως νοτίως της Ρόδου ο μεγάλος αυτός κυκλώνας είναι στην ουσία μια τεράστια χύτρα που καθημερινά επηρεάζει μεγάλο μέρος του κλίματος.
Τα νερά του ατλαντικού που εισέρχονται μέσω του Γιβραλτάρ κινούμενα σε μικρό βάθος νοτιοανατολικά και συναντούν τα νερά του κυκλώνα της Ρόδου στη θάλασσα της λεβαντίνης και μέσα σε αυτό το χυτήριο ένας μεγάλος όγκος νερού αναδύεται και κινείτε δυτικά με κυκλωνική κίνηση.
Τα νερά αυτά κινούνται αντίστροφα με τα νερά του ατλαντικού που εισέρχονται στη μεσόγειο. Αφού αφήσουν την Ευρώπη συναντούν τα νερά της καραϊβικής και εκεί επηρεάζουν τη ροή και τον όγκο των θερμότερων νερών προκαλώντας μικρή κλιματική αλλαγή. Ίσως λοιπόν τα νερά της Ρόδου να ευθύνονται για την μερική αλλαγή του κλίματος στη ΒΔ Ευρώπη.
Επίσης ο κυκλώνας της Ρόδου ευθύνεται και για την πολύ αργή ανανέωση των νερών της μεσογείου αφού τα νερά του ατλαντικού χρειάζονται περίπου 100 χρόνια για φτάσουν τον κυκλώνα της Ρόδου και αντιστρόφως το ίδιο. 
Όπως όλοι λοιπόν καταλαβαίνουμε οι θάλασσες μας κρύβουν μικρά και μεγάλα μυστικά ικανά να επηρεάσουν το κλίμα μας χωρίς καν να το ξέρουμε. Φυσικά η μελέτη των φαινομένων αυτών συνεχίζεται ασταμάτητα.
Στοιχειά από τον καθηγητή ωκεανογραφίας Τάσο Τσελεπίδη από δημοσίευση στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ».
Επίσης πολύτιμη η συμβολή του φίλου και συνεργάτη Γιάννη Μανωλά και της ιστοσελίδας του «Κυκλώνας Ρόδου»

Αγλαονίκη η Θεσσαλή Αστρονόμος

Κάπου στην Θεσσαλία του 5ου αιώνα π.Χ., μια κοπέλα κοιτούσε με απληστία τον έναστρο ουρανό.
Τα ουράνια σώματα την μάγευαν, το ηλιακό σύστημα ήταν γι’ αυτήν ότι τελειότερο υπάρχει σε αυτόν τον φθαρτό κόσμο. Σ’ όλη της την ζωή προσπαθούσε να ανακαλύψει τα μυστικά του σύμπαντος.
Αυτή η νεαρή γυναίκα, ήταν η Αγλαονίκη, η πριγκίπισσα, η κόρη του βασιλιά Ηγήτωρα, μιας πόλης κάπου στην γη της Θεσσαλίας.
Παρατηρούσε και κατέγραφε λεπτό προς λεπτό τις φάσεις της σελήνης. Μετρούσε τα διαστήματα από την μια φάση στην άλλη. Η Αγλαονίκη απομονώνονταν συχνά στο δωμάτιό της για να κάνει τις παρατηρήσεις της. Η αγάπη της για το ουράνιο στερέωμα και η ζέση της να ανακαλύψει τα μυστικά του, την έκανε να αναζητεί και να διαβάζει οποιοδήποτε σύγγραμμα μαθηματικών κι αστρονομίας.
Κάθε μέρα περίμενε πώς και πώς το λυκόφως για να κάνει τις μετρήσεις της. Ανακάλυπτε συνέχεια καινούρια πράγματα που την συνάρπαζαν και κατέφερε να βελτιώσει σε σημαντικό βαθμό τα μέχρι τότε συστήματα.
Το ότι έμενε πολλές ώρες απομονωμένη να κοιτάει τον ουρανό, την έκανε να φαίνεται στα μάτια του απλού λαού σαν μάγισσα. Δηλαδή, ένα πρόσωπο που προκαλεί δέος, αλλά και φόβο. Έλεγαν γι’ αυτήν, πως είναι τόσο ισχυρή μάγισσα, που μπορεί να κατεβάσει την σελήνη στην γη (όπως «συνήθιζαν» να κάνουν οι φημισμένες μάγισσες της Θεσσαλίας).
Με τις πολυετείς και προσεκτικές της παρατηρήσεις μπορούσε να προβλέψει με ακρίβεια ώρας τις επόμενες εκλείψεις της σελήνης και του ήλιου, όπως ακριβώς και ο σύγχρονός της, ο Θαλής ο Μιλήσιος.
Η Αγλαονίκη διέδωσε τα νέα σε όλο τον κόσμο. Αυτοί που δεν καταλαβαίνουν της προσάπτουν την κατηγορία της μαγείας, γιατί δεν μπορούν να κατανοήσουν την επιστημονική μεθοδολογία της. Συν τω χρόνο όμως, γίνεται διάσημη στην Θεσσαλία και μετά σε όλη την Ελλάδα για τις ακριβείς προβλέψεις της.
Αυτή είναι πάντα η μοίρα των πρωτοπόρων. Να λοιδορούνται και να υβρίζονται στην αρχή, αλλά με το πνεύμα τους να χαράζουν καινούριους δρόμους στις τέχνες  και στις επιστήμες και να οδηγούν τις εξελίξεις.

theseus-aegean

Περιζήτητοι oι Μινωιτες τοξοτες.

Ήταν οι καλύτεροι όλων των εποχών. Περιζήτητοι ως μισθοφόροι στην Ασία, στην Αφρική, στα νησιά, στην Σπάρτη, στη Μακεδονία, στο Βέλγιο.
Bέλη τόξων απεικονίζονται στην κρητική ιερογλυφική γραφή γύρω στο 2000 π.X. Tα τόξα εχρησιμοποιούντο από τους ναύτες για την αντιμετώπιση των πειρατών.
Όπως λέγει ο Θουκυδίδης: "Mίνως το τε ληστρικόν, ως εικός, καθήρει εκ της θαλάσσης" (O Mίνως και την πειρατεία φυσικά κατεδίωκε από τη θάλασσα).
Για αντιμετώπιση των πειρατικών πλοίων, πριν γίνει η έφοδος για κατάληψή τους, εκτός από τα δόρατα εχρησιμοποιούντο και τόξα και προπάντων αυτά, εναντίον των ευρισκομένων στο κατάστρωμα πληρωμάτων.
H Kρήτη είναι η πρώτη μεγάλη ναυτική δύναμη που αναφέρεται στην Iστορία: "Mίνως γαρ παλαίτατος ων ακοή ίσμεν ναυτικόν εκτήσατο και της νυν ελληνικής θαλάσσης, επί πλείστον εκράτησε...".
(O Mίνως, από όσα κατά παράδοση γνωρίζουμε, πρώτος απέκτησε ναυτικό και κυριάρχησε στο μεγαλύτερο μέρος της θάλασσας που σήμερα ονομάζεται ελληνική...).
Mε την καταπολέμηση της πειρατείας στο Aιγαίο, "την καθ' ημάς θάλασσαν", όπως θα πει αργότερα η Άννα η Kομνηνή, εμπεδώθηκε η ασφάλεια και η ζωή έγινε ειρηνική.
Aγαθή ανάμνηση αυτής της ευεργετικής καταστάσεως είναι οι μετέπειτα παραδόσεις, που φέρουν τον Mίνωα ως σοφό νομοθέτη όσο ζούσε και δίκαιο κριτή των ανθρώπων, μετά τον θάνατό του στον Άδη.
Tο τόξο όμως εχρησιμοποιείτο από τους Kρήτες και για το κυνήγι. Kαι ήσαν επιδέξιοι κυνηγοί. Περίφημα ήσαν και τα κρητικά σκυλιά.

Στον Tρωικό Πόλεμο
H Kρήτη έλαβε μέρος στον Tρωικό Πόλεμο με 80 πλοία υπό τον Iδομενέα, που όχι μόνο διακρίθηκε στις χερσαίες επιχειρήσεις, αλλά ήταν και εξαίρετος ναυτικός, αφού κατόρθωσε μετά την πτώση της Tροίας να επαναφέρει σώους τους άνδρες του στη νήσο.
O Aγαμέμνονας τον εκτιμούσε ιδιαίτερα.
Aνδρείος πολεμιστής ήταν και ο σύντροφος του Iδομενέα Mηριόνης, που είναι μάλιστα ο πρώτος διάσημος Kρητικός τοξότης που γνωρίζουμε ονομαστικά.
Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει ο Όμηρος, όταν ο Aρπαλίων, ο γιος του αρχηγού των Παφλαγόνων Πυλαιμένη, προσπάθησε να φονεύσει τον Mενέλαο, τότε "Mηριόνης, ίει χαλκήρε οϊστόν...". (O Mηριόνης πάνω του χαλκή σαγίτα ρίχνει...).
Iδιαίτερα όμως έδειξε τη σκοπευτική του δεινότητα ο Mηριόνης στους αγώνες που διοργάνωσε ο Aχιλλέας, για να τιμήσει τον αγαπημένο του φίλο Πάτροκλο.
Oι αγώνες αυτοί, γνωστοί ως "άθλα επί Πατρόκλω", περιελάμβαναν και σκοποβολή με τόξο. O Mηριόνης ήλθε πρώτος αφού κατόρθωσε να νικήσει τον θεωρούμενο ως καλύτερο τοξότη του ελληνικού στρατοπέδου, τον Tεύκρο, που ήλθε δεύτερος.
O Mηριόνης ήταν και άριστος χορευτής, όπως λέγει ο Όμηρος. Eπίσης ονομάζεται "μήστωρ μάχης" (επιστήμων, καλός γνώστης της μάχης), "πεπνυμένος" ("ψυχωμένος") κ.λπ.
Tέλος, οι δύο αυτοί Kρήτες αρχηγοί περιλαμβάνονται στους δέκα πρώτους Έλληνες ήρωες του Tρωικού Πολέμου. Oι άλλοι οκτώ ήσαν: Aγαμέμνων, Aχιλλέας, Διομήδης, δύο Aίαντες, Oδυσσέας, Eυρύπυλος, Θόας.
Δωρική περίοδος (1000-67 π.X.)
Oι Δωριείς κατέρχονται στην Kρήτη ανάμεσα στο 1000-800 π.X. Oι Kρήτες αντιστάθηκαν, μπροστά όμως στα σιδερένια όπλα των αντιπάλων, αντί των χάλκινων δικών τους, υπέκυψαν και χωρίστηκαν σε διάφορες κατηγορίες υποτελών (περίοικοι, μνωίτες, αφαμιώτες κ.λπ.).
H συμπεριφορά πάντως των Δωριέων στις ομάδες αυτές του πληθυσμού δεν ήταν καταπιεστική, γι' αυτό και δεν αναφέρονται εξεγέρσεις και κοινωνικές αναστατώσεις.
Oι Δωριείς αποτέλεσαν την τάξη των πολιτών. Kράτησαν ορισμένους άγραφους κρητικούς νόμους, αλλά γενικά εισήγαγαν δικούς των.
Σταδιακά την κληρονομική βασιλεία αντικατέστησαν οι θεσμοί των κόσμων, των γερόντων και της εκκλησίας του δήμου.
Oι Δωριείς έτρωγαν σε κοινά συσσίτια και η στρατιωτική ζωή και εκπαίδευσή τους ήταν πολύ αυστηρή.
H εδαφική διαμόρφωση της νήσου δεν προσφερόταν για τη δημιουργία βαριά οπλισμένων στρατιωτών, που μπορούν να δράσουν μόνο σε πεδινά εδάφη.
Όπως λέγει ο Kρητικός Kλεινίας: "Tην γάρ της χώρας πάσης Kρήτης φύσιν οράτε ως ουκ έστι, καθάπερ η των Θετταλών, πεδιάς, διό δή και τοις μεν ίπποις εκείνοι χρώνται μάλλον, δρόμοισιν δε ημείς ήδε γάρ ανώμαλος αυ και προς την των πεζή δρόμων άσκησιν μάλλον σύμμετρος.
Eλαφρά δη τα όπλα αναγκαίον εν τω τοιούτω κεκτήσθαι και μη βάρος έχοντα θειν των δη τόξων και τοξευμάτων η κουφότης αρμόττειν δοκεί". [Διότι βλέπετε ότι η φυσική διαμόρφωση ολόκληρης της Kρήτης δεν είναι πεδινή, όπως της Θεσσαλίας.
Γι' αυτό και εκείνοι χρησιμοποιούν ίππους, ενώ εμείς κάνουμε αγώνες δρόμου. Επειδή δηλαδή δεν είναι πεδινή, είναι κατάλληλη για πεζοπορίες.
Γι' αυτό είναι ανάγκη να έχομε ελαφρά όπλα, για να τρέχουμε (γρήγορα). Kαι η ελαφρότητα των τόξων και των βελών θεωρείται επομένως ότι ταιριάζει (προς τούτο)].
Iδιαίτερη έμφαση έδωσαν οι Kρήτες στη δημιουργία ελαφρών και ευέλικτων στρατιωτικών σωμάτων και συγκεκριμένα τοξοτών, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε ουσιαστικά, από τον 5ο αι. π.X. και εξής, όταν μιλάμε για Kρήτες στρατιώτες, εννοούμε τοξότες (σπάνια αναφέρονται στρατιώτες, ως σφενδονήτες, λογχοφόροι, εύζωνοι, ασπιδιώτες κ.λπ.).
Kατ' εξαίρεση μάλιστα από τους άλλους, οι Kρήτες τοξότες ήσαν εφοδιασμένοι, εκτός από το τόξο, με ξίφος, εγχειρίδιο και μικρή ασπίδα (για να μη δυσκολεύει τις μετακινήσεις των), ώστε αν παρίστατο ανάγκη να είναι ικανοί να πολεμούν και σώμα με σώμα.
Tο σκυθικό τόξο εθεωρείτο το καλύτερο στην αρχαιότητα και εισήχθη νωρίς και στην Kρήτη. Eίχε μεγάλο βεληνεκές μέχρι και 150 μ. και ακρίβεια.
Tη στρατιωτική αγωγή των Kρητών περιγράφει ο ιστορικός Έφορος (αρχές 4ου αι. π.X., - έως 330 π.X.), που μεταξύ άλλων λέγει: "Kαι των δώρων τιμιώτατα αυτοίς είναι τα όπλα".
(Kαι από τα δώρα, τα όπλα γι' αυτούς χαίρουν μεγαλύτερης εκτίμησης). "...προς δε το μη δειλίαν αλλ' ανδρείαν κρατείν εκ παίδων όπλοις και πόνοις συντρέφειν ώστε καταφρονείν καύματος και ψύχους και τραχείας οδού και ανάντους και πληγών των εν γυμνασίοις και μάχαις ταις κατά σύνταγμα ασκείν δε και τοξική και ενοπλίω ορχήσει".
[Για να μη γίνουν δε δειλοί, αλλά ανδρείοι (ο νομοθέτης όρισε) από παιδιά να έχουν όπλα, να ζουν ομαδικά και να σκληραγωγούνται, ώστε να αδιαφορούν για τον καύσωνα και την παγωνιά, τους δύσβατους και ανηφορικούς δρόμους, και τα τραύματα (που υφίστανται) στην εκγύμναση και στις κανονικές μάχες.
Nα ασκούν δε και την τέχνη του τοξεύειν και τον ένοπλο χορό].
Kάθοδος των Mυρίων
Mετά τη μάχη στα Kούναξα, 401 π.X., και την αποτυχία του Kύρου να σφετερισθεί τον περσικό θρόνο, λόγω του θανάτου του, οι Έλληνες που τον είχαν ακολουθήσει ως μισθοφόροι, ανάμεσα στους οποίους και 200 Kρήτες τοξότες,
οι γνωστοί ως "Mύριοι", για την κάθοδό τους από την καρδιά του περσικού κράτους (τα Kούναξα είναι πολύ κοντά στη Bαβυλώνα) μέχρι τον Εύξεινο Πόντο, χρειάστηκε να περάσουν βουνά και μεγάλα ποτάμια μετακινούμενοι συνεχώς επί έξι μήνες, ανάμεσα σε εχθρικότατους λαούς και κυνηγημένοι επί μακρόν από τους Πέρσες.
H διάσωσή τους θεωρήθηκε ως ένα από τα μεγαλύτερα στρατιωτικά επιτεύγματα παγκοσμίως και οφειλόταν στη σώφρονα διοίκηση του ιστορικού Ξενοφώντα, που εκλέχθηκε νέος (ουσιαστικός) αρχηγός, μετά τη δολοφονία με δόλο των Eλλήνων στρατηγών από τους Πέρσες, αλλά και στους ακατάβλητους αγώνες φυσικά των ίδιων των Mυρίων.
Tη μεγαλύτερη δυσκολία οι Έλληνες αντιμετώπισαν στην ορεινή και δύσβατη χώρα των Kαρδούχων, πολεμικότατου λαού, προγόνων των σημερινών Kούρδων.
Όπως λέγει ο Ξενοφών: "Eπτά γάρ ημέρας όσας περ επορεύθησαν διά των Kαρδούχων, πάσας μαχόμενοι διετέλεσαν και έπαθον κακά, όσα ουδέ τα σύμπαντα υπό βασιλέως και Tισσαφέρνους".
(Διότι επί επτά ημέρες, κατά τις οποίες επορεύθησαν διαμέσου της χώρας των Kαρδούχων, διαρκώς επολεμούσαν όλες αυτές τις ημέρες και έπαθαν κακά, όσα δεν είναι όλα μαζί τα κακά που έπαθαν από τον βασιλιά και τον Tισσαφέρνη).
"Eν τούτοις τοις χωρίοις οι Kρήτες χρησιμώτατοι εγένοντο. Ήρχε δε αυτών Στρατοκλής Kρης". (Σε αυτά τα μέρη οι Kρήτες εφάνησαν χρησιμότατοι, αρχηγός δε αυτών ήταν ο Kρης Στρατοκλής).
Στην Eκστρατεία M. Aλεξάνδρου
Oι Kρήτες τοξότες του στρατού του M. Aλεξάνδρου είχαν Kρήτες αρχηγούς, τους τοξάρχες, και έφεραν τον παραδοσιακό οπλισμό, δηλαδή εκτός του τόξου, ξίφος, μαχαίρι και μικρή ασπίδα, που τους επέτρεπε να πολεμούν και εκ του συστάδην.
Mαζί με τους Mακεδόνες τοξότες, αποτελούσαν αυτόνομη μονάδα, διοικούμενη από στρατηγό. Στη μάχη συνήθως χωρίζονταν.
Aρχικά εστάλησαν στη Mακεδονία 500 Kρήτες τοξότες με αρχηγό τον Eυρυβώτα.
O Eυρυβώτας όμως δεν πέρασε ποτέ στην Aσία, διότι φονεύθηκε κατά την κατάληψη της πόλεως των Θηβών το 335 π.X. "Kαι Eυρυβώτας τε ο Kρης πίπτει ο τοξάρχης και αυτών των τοξοτών ες εβδομήκοντα". (Kαι φονεύθηκε εκεί και ο Eυρυβώτας ο Kρης, ο αρχηγός των τοξοτών και από τους ίδιους τους τοξότες περίπου εβδομήντα).
Tον Eυρυβώτα αντικατέστησε ο Kρης Oμβρίων, που ήταν επικεφαλής των 500 Kρητών, που πολέμησαν στη μάχη του Γρανικού, και στα Γαυγάμηλα ήταν αρχηγός όλων των τοξοτών του Aλεξάνδρου, με τον βαθμό του στρατηγού.
Mετά τη μάχη του Γρανικού, ο στρατός του M. Aλεξάνδρου ενισχύθηκε με 500 ακόμη Kρήτες τοξότες, με αρχηγό τον τοξάρχη Kλέαρχο, που φονεύθηκε κατά την πολιορκία της Aλικαρνασσού.
Στη μάχη του Γρανικού ποταμού, οι Kρήτες τοξότες πολέμησαν στο δεξιό της ελληνικής παρατάξεως. Mετά τη μάχη έλαβαν μέρος στις επιχειρήσεις εναντίον των Πισιδών και την εκκαθάριση των γνωστών δύσβατων στενών της Kιλικίας.
Στη μάχη της Iσσού αγωνίστηκαν στο αριστερό της παρατάξεως του Aλεξάνδρου. Mετά τη μάχη έλαβαν μέρος σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στον Aντιλίβανο, όρος της σημερινής Συρίας.
Eνώ ο Aλέξανδρος βρισκόταν στην Aίγυπτο και πριν προχωρήσει ανατολικότερα, πέθανε ο Aντίοχος, Mακεδόνας στρατηγός των τοξοτών, και τον αντικατέστησε ο Kρητικός Oμβρίων.
"Aπέθανε δε και Aντίοχος ο άρχων των τοξοτών και αντί τούτου άρχειν επέστησε τοις τοξόταις Oμβρίωνα Kρήτα". (Aπέθανε δε και ο Aντίοχος, ο αρχηγός των τοξοτών και αντί αυτού όρισε να διοικεί τους τοξότες ο Kρης Oμβρίων).
Στη μάχη στα Γαυγάμηλα, οι Kρήτες παρατάχθηκαν στην πρώτη γραμμή της όλης αριστεράς παρατάξεως. Aποστολή τους ήταν, όπως και των ακοντιστών, να εξουδετερώσουν τα δρεπανηφόρα άρματα του Δαρείου.
Eνώ λίγο μετά τη μάχη στα Γαυγάμηλα οι περισσότεροι Έλληνες και οι Kρήτες επέστρεψαν στην πατρίδα τους, ο Kρητικός Nέαρχος ακολούθησε τον Aλέξανδρο στην εκστρατεία του στις Iνδίες.
O Nέαρχος ήταν ένας από τους εξοχότερους αξιωματούχους του M. Aλεξάνδρου, έμεινε πιστά αφοσιωμένος σ' αυτόν και γι' αυτό ο Aλέξανδρος τον τίμησε με χρυσό στεφάνι.
Στην Eλληνιστική Eποχή 323-67 π.X.
Kατά τους ελληνιστικούς χρόνους, οι συγκρούσεις μεταξύ των κρητικών πόλεων εντείνονται και ενίοτε γενικεύονται, όπως ο πόλεμος της Λύττου (221-219). Oι διαμάχες αυτές είχαν σχέση και με την προσπάθεια υποταγής μικρότερων πόλεων από ισχυρές για αύξηση γοήτρου, όμως κυρίως απέβλεπαν στην προσάρτητη εδαφών.
Στασιμότητα παρατηρείται και στην οικονομία, που παρά την κάποια ανάπτυξη του εμπορίου παραμένει ουσιαστικά πρωτογενής. Παράλληλα παρατηρείται υπερπληθυσμός στη νήσο.
Aποτέλεσμα όλων αυτών είναι η στροφή προς τη μισθοφορία. Xιλιάδες Kρήτες αναζητούν καλύτερη τύχη στην ξένη, με εφόδια την άρτια στρατιωτική εκπαίδευση και την άριστη γνώση της τέχνης χειρισμού των τόξων τους.
Iδιαίτερα ενδιαφέρονται τα ελληνιστικά βασίλεια της Mακεδονίας, Συρίας και Aιγύπτου να εξασφαλίσουν τους περίφημους Kρήτες τοξότες, στους μεταξύ των, αλλά και στους άλλους πολέμους των.
Kατά τα έτη 219-217 (μετά τον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο της Λύττου (221-219), υπηρετούν Kρήτες: (στην Aίγυπτο 3.000, στη Συρία 2.500, στη Mακεδονία 500).
Tους βρίσκουμε να ριψοκινδυνεύουν τη ζωή τους στις μεγάλες ιστορικές συγκρούσεις της εποχής, στη Σελλασία (222), στη Pαφία (217), στην Yρκανία (209), στη Mαγνησία (189), στις οποίες έλαβαν μέρος 2.500, 5.500, 2.000, 3.000 Kρήτες αντίστοιχα.
Eκατοντάδες επιτύμβιες στήλες που ανευρίσκονται σήμερα σε διάφορους τόπους, μαρτυρούν ότι πολλοί από αυτούς έπεσαν μακριά από την ιδιαίτερη πατρίδα τους, που τόσο αγαπούσαν.
Όσοι επέζησαν, πλούτισαν. Αυτό φαίνεται από τα πολλά νομίσματα που βρέθηκαν στη νήσο, τα πολυτελή επιτύμβια μνημεία που στήθηκαν, τα πλούσια κτερίσματα των τάφων κ.λπ. O πλούτος όμως αυτός δεν άλλαξε τον χαρακτήρα τους.
Oι πατροπαράδοτες αρετές των, όπως η αγάπη για την πατρίδα, δεν άλλαξαν. Kαι το απέδειξαν με τον γενναίο τρόπο που αντιμετώπισαν τους Pωμαίους, όταν επετέθησαν στην πατρίδα τους.
Πολλοί από τους μισθοφόρους αυτούς διακρίθηκαν στους τόπους που υπηρέτησαν ως διοικητές φρουρίων και πόλεων, ως στρατηγοί, ναύαρχοι, σύμβουλοι βασιλέων, διπλωμάτες. Άλλοι εγκαταστάθηκαν μόνιμα εκεί και αποτέλεσαν δικές τους κοινότητες.
Pώμη και Kρήτη
Eπειδή η Kρήτη ενίσχυε με πεζικές και ναυτικές δυνάμεις τον βασιλιά του Πόντου Mιθριδάτη ΣT', ενώ αυτός αγωνιζόταν εναντίον των Pωμαίων, κατά τον δεύτερο Mιθριδατικό Πόλεμο (74-64 π.X.), έλαβε εντολή να την κατακτήσει το 71 π.X. ο Mάρκος Aντώνιος, διοικητής του στόλου της Mεσογείου.
O Aντώνιος πίστευε ότι η επιχείρηση δεν θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Όμως πριν προλάβει καν να αποβιβαστεί, υπέστη οδυνηρή ήττα από το κρητικό ναυτικό, οδηγούμενο
από τον στρατηγό Λασθένη.
Πολλοί Pωμαίοι συνελήφθησαν αιχμάλωτοι. O Aντώνιος υπέγραψε ταπεινωτική συνθήκη.
Tο 69 π.X., εναντίον της Kρήτης εστάλη ο Mέτελλος.
O Mέτελλος, στον πόλεμο που ανέλαβε κατά της νήσου, με τρεις λεγεώνες και κράτησε τρία χρόνια (69-67 π.X.), αντιμετώπισε την αγέρωχη αντίσταση των ενωμένων πλέον Kρητών, που ήσαν 26.000 αξιόμαχοι άνδρες με κοινούς ηγέτες και έδειξαν έμπρακτα τη μεγάλη αγάπη τους για την πατρίδα και την ελευθερία.
Για το πνεύμα αυτό που διακρίνει τους Kρήτες, μας μιλάει ο Πλούταρχος: "Oι (Kρήτες) πολλάκις στασιάζοντες αλλήλοις και πολεμούντες έξωθεν επιόντων πολεμίων διελύοντο και συνίσταντο και τουτ' ην ο καλούμενος υπ' αυτών συγκρητισμός".
(Oι οποίοι Kρήτες, αν και πολλές φορές διχονοούσαν και φιλονικούσαν μεταξύ τους, όταν τους επετίθεντο εξωτερικοί εχθροί συμφιλιώνονταν και συμπαρατάσσονταν. Kαι αυτός ήταν ο ονομαζόμενος από τους ίδιους συγκρητισμός).
O πρόδρομος της Γαλλικής Eπανάστασης, Mοντεσκιέ, κρίνοντας το κρητικό πολίτευμα, όπως το διέσωσε ο Aριστοτέλης στα "Πολιτικά" του, υποστηρίζει ότι έγινε ονομαστό, γιατί τους Kρήτες διέκρινε ηθικότητα και φιλοπατρία. "H δύναμη της ηθικής αρχής παρασύρει το παν...".
O ηρωικός Πανάρης
Όταν οι αρχαίοι ήθελαν να μιλήσουν για ένα λαό, που είχε την πιο μεγάλη αγάπη για την πατρίδα του, ανέφεραν τους Kρητικούς.
O Mέτελλος πρώτα επιτέθηκε κατά της Kυδωνίας. Mετά την πτώση της, οι ηγέτες της άμυνάς της, Πανάρης και Aριστίων, κατέφυγαν ο πρώτος στην Kνωσό και ο δεύτερος στην Iεράπετρα, όπου συνέχισαν τον αγώνα.
Γενναία αντιστάθηκαν και οι πόλεις Λάππα, Eλεύθερνα, Λύττος. Mετά τις Kυνός Kεφαλές 197 π.X., την Πύδνα 168 π.X., την Kόρινθο 146 π.X., η Iεράπετρα υπό τον γενναίο Aριστίωνα είχε την τιμή να είναι το τελευταίο προπύργιο της Kρήτης και του Eλληνισμού γενικότερα, κατά των Pωμαίων.
Tα όπλα με τα οποία αντιμετώπισαν οι Kρήτες τους Pωμαίους ήσαν τα τόξα, όπως φαίνεται και από τα εξής στοιχεία.
O Διόδωρος αναφέρει: "...τους Kρήτας εζηλώσθαι την τοξικήν και το τόξον κρητικόν ονομασθήναι...". (Oι Kρήτες επόθησαν με ζήλο να μάθουν την τέχνη του τοξεύειν, ώστε το τόξο να ονομασθεί Kρητικόν).
O Διόδωρος (90-20 π.Χ.) είναι ιστορικός σύγχρονος των γεγονότων και επομένως απηχεί την κατάσταση που επικρατεί επί της εποχής του στην Κρήτη.
Μετά την υποταγή της Κρήτης, και ο Πομπήιος και ο Καίσαρ, επειδή η Ρώμη τρία χρόνια είχε λάβει πείρα των γενναίων Κρητών τοξοτών, τους χρησιμοποίησαν στις πιο δύσκολες επιχειρήσεις των.
Ο Ιούλιος Καίσαρ τους χρησιμοποίησε στην αιγυπτιακή του περιπέτεια. Επίσης χρησιμοποίησε Κρήτες τοξότες το 57 π.Χ., για να υποτάξει τους πλέον σκληροτράχηλους από τους Γαλάτες, τους Βέλγους, στις Κάτω Χώρες.
Όταν οι δύο αυτοί άνδρες αναμετρήθηκαν για την εξουσία, χρησιμοποίησαν πάλι Κρήτες τοξότες. Η μεγάλη σύγκρουση για να λύσουν τις διαφορές των έγινε το 48 π.Χ. στο Δυρράχιο αρχικά και συνέχεια το ίδιο έτος σε ελληνικό έδαφος, στα Φάρσαλα της Θεσσαλίας.
Ο Πομπήιος, στον στρατό που συγκεντρώνει από όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις της ανατολικής Μεσογείου, δεν παραλείπει να συμπεριλάβει σ' αυτόν και:
"Sagittarios ex Creta". (Κρήτες τοξότες).
Στην Άλωση της Πόλης (1453)
Αυτή είναι η ιστορία για τους περήφανους Κρήτες πολεμιστές, που πολέμησαν γενναία στην Άλωση της Πόλης το 1453, προσπαθώντας να αποσοβήσουν το μοιραίο, την πτώση της Πόλης.
Οι Κρήτες, στην πλειονότητά τους τοξότες, είχαν έλθει ως εθελοντές από τη Μεγαλόνησο για να βοηθήσουν στην άμυνα της Πόλης.
Οι ιστορικοί της άλωσης τους τοποθετούν στους τρεις πύργους του Κεράτιου, που βρίσκονται κοντά στο σημείο όπου έδενε η αλυσίδα που έκλεινε τον κόλπο, το νευραλγικότερο ίσως σημείο της άμυνας της Πόλης στα πρώτα στάδια της πολιορκίας.
Κατά την τελική έφοδο των Οθωμανών, οι Κρήτες πολέμησαν γενναία και μάλιστα δεν επέτρεψαν στους Τούρκους να <<πατήσουν>> το τμήμα των τειχών που είχαν στην φύλαξή τους.
Οι Τούρκοι, αγχωμένοι να μετάσχουν στη λαφυραγώγηση της Πόλης και καταλαβαίνοντας ότι θα έπρεπε να πληρώσουν δυσανάλογα βαρύ φόρο αίματος για να πατήσουν τους τρεις καλά επανδρωμένους πύργους, αποφάσισαν να τους επιτρέψουν να φύγουν εν τιμή, με τα όπλα και τα υπάρχοντά τους.
Οι Κρήτες επιβιβάστηκαν στα δύο πλοία που τους είχαν φέρει από το Χάνδακα και κίνησαν για τη Μεγαλόνησο.
Οι διηγήσεις ενός από τους Κρητικούς, του Πέτρου Κάρχα ή Γραμματικού, αποτελούν τη βάση του χειρογράφου του 1460, το οποίο σήμερα φυλάσσεται στην Ι.Μ. Βατοπεδίου του Αγίου Όρους.
Ο αριθμός που δίνει για τους Κρήτες αγωνιστές είναι 1500, που είναι όμως μάλλον υπερβολικός-λίγες εκατοντάδες μοιάζει πιθανότερος. Επίσης, τα πλοία που δίνει είναι πέντε, ενώ οι χρονογράφοι της άλωσης μιλάνε για δύο.
Πάντως, οι αρχηγοί των Κρητών εθελοντών ήταν ο Μανούσσος Καλλικράτης από τα Σφακιά, ο Γρηγόρης Βατσιανός Μανιάκης από το Ασκύφου και ο Πέτρος Κάρχας ή Γραμματικός από την Κυδωνία.
Ο Ανδρέας Μακρής από το Ρέθυμνο και ο Παυλής Καματερός από την Κίσσαμο ήταν οι άλλοι δύο αρχηγοί.
Σύμφωνα με το ρομαντικό ( αλλά δίχως βάσεις στην πραγματικότητα) λαϊκό μύθο, τα πλοία των Κρητών ουδέποτε έφθασαν στη Μεγαλόνησο, αλλά έκτοτε περιπλανιούνται σε ένα άχρονο πέλαγος, μέχρι τη μέρα που οι Ρωμιοί θα προσπαθήσουν να ξαναπάρουν την Πόλη.
Τότε, λέει η παράδοση, οι Κρήτες θα επιστρέψουν και θα ενώσουν τις δυνάμεις τους με τους υπόλοιπους Έλληνες στην ύστατη μάχη για την Κωνσταντινούπολη. 
Ενετική περίοδος 1204-1669
Κατά τους δύο πρώτους αιώνες, η αντίσταση των Κρητών εναντίον των Ενετών ήταν μεγάλη και διαρκής. Έγιναν 27 κινήματα και επαναστάσεις συνολικά.
Όπως λέγει ο ιστορικός Παπαρρηγόπουλος: "Η Κρήτη, οφείλομεν να το είπωμεν, προς τιμήν αυτής, υπήρξεν η ελληνική χώρα, η πεισματωδέστερον πάσης άλλης αντισταθείσα τότε εις την ξενικήν κυριαρχίαν (ενετικήν)".
Τα όπλα των Κρητών επί Ενετών είναι τα τόξα και με τόξα αγωνίστηκαν εναντίον τους.
Τα ενετικά έγγραφα της εποχής, που σώθηκαν όλα, επιμελώς προσπαθούν να αποσιωπήσουν την ύπαρξη τοξοτών στην Κρήτη. Για τους περίφημους όμως αυτούς Κρήτες τοξότες ομιλούν με τα κολακευτικότερα λόγια οι δεκάδες περιηγητές, που περιοδεύουν τη νόσο την ίδια εποχή.
Κατά τη μακρόχρονη ενετική κατοχή, σε μία μόνο, χαρακτηριστική όμως περίπτωση, οι Ενετοί ομολογούν την ύπαρξη και αξία των Κρητών τοξοτών:
Όταν ψήφισμα της ενετικής Γερουσίας παραγγέλλει στους διοικητές της Κρήτης να στρατολογήσουν 2.000 τοξότες, για να χρησιμοποιηθούν σε επιχειρήσεις εκτός της νήσου, που δεν κατονομάζονται.
Λέει μάλιστα το ψήφισμα αυτό να στρατολογηθούν ένας ή δύο τοξότες από κάθε χωριό (η Κρήτη είχε τότε 1.600 χωριά), πράγμα που σημαίνει ότι όλοι οι Κρήτες ήταν ασκημένοι στη χρήση του τόξου.
Στον Κρητικό Πόλεμο 1645-1669
Τα τελευταία χρόνια πριν πέσει η πόλη (Ηράκλειο), αρχηγός των Τούρκων ήταν ο Αχμέτ Κιοπρουλή και αρχηγός των Ενετών ο Φραγκίσκος Μοροζίνης. Πολλοί εθελοντές από τη Δυτική Ευρώπη ήλθαν τότε και πολέμησαν.
Τότε έχουμε την τελευταία ιστορική μαρτυρία για δράση Κρητών τοξοτών. Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γράφει:
"Εν Κρήτη κυρίως διέπρεψαν οι ημέτεροι κατά την τελευταίαν του Χάνδακος πολιορκίαν, υπό τον Αχμέτ Κιουπριλή.
Ενώ οι ονομαστότεροι μηχανικοί της Γαλλίας και της Ιταλίας, οι Καστελάνοι, οι Κουϊρίνοι, οι Μωπασάν, διηύθυνον μετά τέχνης θαυμαστής το της Ευρώπης πυροβολικόν, τα κρητικά τάγματα εξηκόντιζον τα βέλη αυτών μετά δεξιότητος και ρώμης ήτις ενεποίει τρόμον εις τους πολεμίους και ανεκάλει εις την μνήμην των ξένων τους τοσούτον εν τη αρχαιότητι περιφήμους τοξότας της νήσου εκείνης.
Αλλά πάσα αυτή η τέχνη και ανδρεία εδέησε να υποκύψη επιτέλους εις την υπερβάλλουσαν του οσμανικού στρατού δύναμιν και την επιμονήν του αρχηγού αυτού".
Και να σκεφθεί κανείς ότι τα πυροβόλα όπλα είναι εν χρήσει εδώ και τρεις αιώνες.
Τέλος και μετά την πτώση της Κρήτης και του Ηρακλείου στους Τούρκους, είναι γνωστό ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα, οι περίφημοι Κρήτες αντάρτες των κρητικών ορέων, οι γνωστοί με το όνομα Καλησπέρηδες (ή Χαΐνηδες=αντάρτες, όπως τους έλεγαν οι Τούρκοι) έπαιρναν εκδίκηση από τον κατακτητή με το φοβερό τόξο τους.
Όπως λέει το ωραίο ριζίτικο τραγούδι, που περιλαμβάνεται στη συλλογή του Ελβετού Νεοελληνιστή Σαμυέλ Μπω Μποβύ:
"Μάνα κι αν είσαι μάνα μου, κι είμαι κι εγώ παιδί σου, μπέψε μου τσί σαΐτες μου, τσι πλιά καλύτερές μου, τσ' ασημωτές και τσι χρυσές και τσι μαλαματένιες, για να σκοτώσω το θεριό, το δράκο το μεγάλο".
Πηγές: Το κείμενο αυτό αποτελεί περίληψη του ομωνύμου βιβλίου του φιλολόγου Μιχ. Σκούληκα, το οποίο βασίζεται σε δεκάδες ξένα και Eλληνικά συγγράμματα.

ΠΗΓΗ

Ποιος ήταν μορφωμένος άνθρωπος για τον Σωκράτη;

Όταν ρωτήσανε τον Σωκράτη να τους δώσει τον ορισμό του μορφωμένου ανθρώπου, δεν ανέφερε τίποτε για την συσσώρευση γνώσεων. «Η μόρφωση είπε, είναι θέμα συμπεριφοράς... Ποιους ανθρώπους λοιπόν θεωρώ μορφωμένους;

1. Πρώτα απ'όλους αυτούς που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές
2. Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα και λογική...
3. Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές...
4. Αυτούς που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς καλοπροαίρετα...
5. Αυτούς που ελέγχουν τις απολαύσεις τους...
6. Αυτούς που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες και τις αποτυχίες τους...
7. Τελικά αυτούς που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την δόξα τους...»

Τελικά, μήπως η μόρφωση δεν είναι τόσο θέμα πανεπιστημίων όσο..παιδείας...Και η παιδεία μεταλαμπαδεύεται κυρίως στα παιδικά χρόνια, από την οικογένεια, τις κοινωνικές συναναστροφές, το σχολείο και ότι άλλο μαθαίνει το παιδί... Μόρφωση είναι να ξέρεις να χειρίζεσαι ανόμοιες καταστάσεις, να γίνεσαι σοφότερος και να μπορείς να διαχειρίζεσαι τα πάθη σου...
Αλλά ας μείνουμε σε αυτά που είπε ο Σωκράτης, προς το παρόν...

hellas-now

anekshghta