Τα Τελώνια του Προφήτη Ηλία στο Βενερατο

 
Τα Τελώνια του Προφήτη Ηλία

Στο ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία , ΒΑ του Βενεράτου, ήταν παλιά τόπος ταφής των αβάπτιστων παιδιών, τα οποία μετουσιώνονταν κατά την παράδοση σε τελώνια. Τόσο μεγάλος μάλιστα ήταν ο αριθμός αυτών ώστε αν κάποιος, ιδιαίτερα παιδί,  τύχαινε να βρεθεί στην περιοχή αυτή μετά την δύση του ήλιου, ήταν αρκετά δύσκολο να ξεφύγει απ' αυτά ή ακόμη μπορούσε να τρελλαθεί απο το φόβο και τις κραυγές τους.Οι ντόπιοι έλεγαν : «Αν περάσει κάποιος τη νύχτα, ή ακόμα χειρότερα τα μεσάνυχτα, από το μέρος όπου τα έχουν θαμμένα ή ριγμένα, τα ακούει να κλαίνε και βλέπει φωτιές»
Η μη βάπτιση ενός ανθρώπου για τη λαϊκή αντίληψη ισοδυναμούσε με κοινωνική και μεταφυσική καταδίκη: δεν αποκτούσε ποτέ το θεϊκό χρίσμα, συνέχιζε να τον βαραίνει το προπατορικό αμάρτημα, δεν μπορούσε να αποκτήσει μορφή μήτε ταυτότητα, ενώ ουδέποτε γινόταν δεκτός από την ανθρώπινη κοινωνία.. σαν να τον καταράστηκε δηλαδή ολόκληρη η ανθρωπότητα!
συνδέονταν άρρητα με ένα συγκεκριμένο χώρο ή- ακόμα χειρότερα- με συγκεκριμένα πρόσωπα που ευθύνονταν για την τύχη τους. Έτσι, αισθάνονταν μίσος και μένος κατά τη μητέρα τους ή τοπικών ιερέων, δηλαδή κατά κάθε ανθρώπου που ευθυνόταν- έστω και εν μέρει- για τη μη βάπτιση τους, για την άδικη κατάρα που τους βάραινε.
«Και εκεί που πετούνε στον αέρα, καταριούνται τον παπά που τα άφησε αβάπτιστα και πετροβολούν τους διαβάτες και τους ενοχλούν, όπως και οι άλλοι δαίμονες» .

«Σκύλα μάνα, δώσε μου το όνομα μου»,
Κατά τις δοξασίες των ανατολικών λαών τα τελώνια είναι δαιμονικά όντα προικισμένα με πολύ μεταμορφωτική δύναμη, όχι πάντα επιβλαβή για τους ανθρώπους, αλλά κυρίως με διάθεση να πειράζουν, να ενοχλούν και να φοβίζουν. Κατά τις δοξασίες εισέρχονται νύκτα στις οικίες και παραλαμβάνουν τους κοιμώμενους (επί τω πλείστον) παιδιά και τους μεταφέρουν σε απόμακρα μέρη για να διασκεδάσουν από την έκπληξη που θα αισθανθούν οι αφυπνιζόμενοι ή ακόμη αντ΄ αυτών κρύβουν αντικείμενα της οικίας για να εκνευρίσουν τους κατόχους αυτών.
Ζουν συνήθως σε φρεάτια, πηγάδια, σπήλαια, γεφύρια, ανεμόμυλους και σε ερείπια. Γενικά έχουν πολλές ομοιότητες με τα αερικά, τα τζίνια, τους βρυκόλακες, τους καλικάντζαρους, τα χαμοδράκια, τους ανασκελάδες κλπ.
Στην εκκλησιαστική γλώσσα αποτελούν πονηρά πνεύματα που συναντούν καθ΄ οδό οι ψυχές όταν αποδημούν: «Τα πνεύματα αυτά ανακρίνουν τις ψυχές και των μεν δικαίων παραδίδουν στους αγγέλους οι οποίοι και θα τις οδηγήσουν στη συνέχεια στο Παράδεισο, ενώ των αδίκων τις οδηγούν τα ίδια αυτά στον Άδη».

Οι Καταχανάδες και τα Αφανταξά
"εγίνετο καταχανάς και απέκει κάγην όλος"
[Eμ. Λιμενίτη (Γεωργηλά), Tο θανατικόν της Pόδου, 267]

Μορφή βρικόλακα που συναντιέται στην παράδοση της Κρήτης και ορισμένων νησιών των Κυκλάδων. Οι καταχανάδες έχουν βρεθεί σ' αυτή την κατάσταση γιατί πριν από το θάνατό τους αφορίστηκαν, καταράστηκαν ή δεν πρόλαβαν να πάρουν συγχώρεση από τους ζωντανούς. Υποτίθεται ότι αν ο τάφος τους σφραγιστεί με ασβέστη δεν μπορούν να βγουν έξω και να ενοχλήσουν τους ζωντανούς.
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣTO FACEBOOK...https://www.facebook.com/pages/%CE%9C%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%9A%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CF%85%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%B1/560057367393316