Μινωϊκή Κρήτη(ΒΙΝΤΕΟ)

 
Η ταινία παρουσιάζει ευρήματα της ιδιωτικής και δημόσιας ζωής στη Μινωική Κρήτη, που αποκαλύπτουν έναν ανεπτυγμένο πολιτισμό.Θαυμασμό προκαλούν τα κομψά αντικείμενα και οι περίφημες τοιχογραφίες.
Κάντε κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο για να δείτε το βίντεο...
http://www.youtube.com/watch?v=MtzPknRiF8A

Μύθοι Παραδόσεις Βιάννος Κρήτη (ΒΙΝΤΕΟ)

Φύση και άνθρωποι γίνονται μύθοι ζωντανοί μεσ' το χρόνο, κρίκοι της ίδιας αλυσίδας που κρατάει στέρεα δεμένα το μακρινό μυστηριακό παρελθόν, με το γοητευτικά ζωντανό παρόν. Η ανακάλυψη της περιοχής της Βιάννου δεν έχει να κάνει μόνο με το ζεστό καλοκαιρινό ήλιο και τη δροσερή θάλασσα,
αλλά είναι η εμπειρία της γνωριμίας με ένα τόπο όπου συνυπάρχουν,
σε μια ζωντανή και δυναμική σύνθεση η πολυμορφία της έκφρασης της αιώνιας φύσης και των ανθρώπων.
Για όσους αποζητούν από τις διακοπές τους στην Κρήτη τη διαμονή σε θορυβώδη ξενοδοχεία,
τη χαλάρωση σε πολυπληθείς παραλίες, τη διασκέδαση σε νυχτερινά κέντρα
και περιπλανήσεις σε πολύβουες τουριστικές αγορές, τότε η περιοχή της Βιάννου σίγουρα δεν είναι το κατάλληλο μέρος για να επιλέξουν.
Η γωνιά αυτή της Κρήτης απευθύνεται στον απαιτητικό ταξιδιώτη ο οποίος αναζητά να γνωρίσει την αυθεντική Κρήτη, με το πλήθος αρχαιολογικών χώρων, την πλούσια παράδοση και ιστορία που ξεκινάει ήδη από τη νεολιθική εποχή (πριν το 2.700 π.Χ.), την άγρια φύση, τις καθαρές θάλασσες,
την καλή κουζίνα και την περίφημη Κρητική φιλοξενία.
Η Βιάννος, λόγω του έντονου ορεινού ανάγλυφού της και συνεπώς της επί πολλά χρόνια δύσκολης προσπέλασής της,
ακολούθησε χαμηλούς σχετικά ρυθμούς τουριστικής και οικονομικής ανάπτυξης,
με αποτέλεσμα να διατηρεί σήμερα σε σημαντικό βαθμό τη φυσιογνωμία της.
Περιλαμβάνεται με άλλα λόγια σε εκείνες τις περιοχές του νησιού
όπου μπορεί κανείς ακόμα να επισκεφτεί παρθένα φυσικά τοπία και ταυτόχρονα να γνωρίσει την Κρητική ιστορία,
παράδοση και κουλτούρα.

Δείτε το παρακάτω βίντεο με τις περιγραφή των μύθων...

Το σπήλαιο της Ειλείθυιας

 
Στο κέντρο περίπου του σημερινού οικισμού, εκεί που τελειώνει ο δρόμος που κατεβαίνει από το βουνό, αν κανείς προχωρήσει προς το βουνό από ένα μικρό και κακοτράχαλο (ευτυχώς μικρού μήκους) μονοπάτι βρίσκεται μπροστά σε μια προχειροφτιαγμένη πετροχτισμένη πρόσβαση στο σπήλαιο της Ειλείθυιας. Πρόκειται για ένα από τα πιο φημισμένα ιερά σπήλαια της αρχαιότητας Οι ανασκαφές στο σπήλαιο έγιναν από τον έφορο Αρχαιοτήτων Ηρακλείου Νικόλαο Πλάτωνα. Στο ιερό της σπήλαιο βρέθηκαν πλήθος αρχαιολογικών ευρημάτων, πλακιδίων, ειδωλίων (Νιοβιδών),, αναθηματικών αντικειμένων και άλλων ευρημάτων μερικά των οποίων φιλοξενούνται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου.

Πάντως η λατρεία της θεάς Ειλείθυιας διατηρούνταν μέχρι τα ύστερα ιστορικά και ελληνιστικά χρόνια και πιθανότατα να επεκτείνεται χρονικά και μέχρι τις αρχές του 5ου μεταχριστιανικού αιώνα, δηλαδή το τέλος της ρωμαϊκής εποχής. Είναι επίσης πολύ πιθανό με βάση τα αναθήματα και τα λατρευτικά αφιερώματα των πιστών να συντελείται μια διακοπή της λατρείας στο ιερό σπήλαιο της θεάς των τοκετών για 600 περίπου χρόνια πιθανότατα, όπως γράφει ο Paul Faure στα κλασικά χρόνια μέχρι τον 1ο μεταχριστιανικό αιώνα από τον οποίο διαπιστώνουμε ξανά την επαναλειτουργία του ιερού σπηλαίου. Η Ίνατος φαίνεται ότι ήταν ονομαστό κέντρο λατρείας από την μινωική εποχή. Σύμφωνα με τα ευρήματα των ανασκαφών η λατρευτική λειτουργία του σπηλαίου άρχισε κατά την Υστερομινωική ΙΙΙ περίοδο, έφτασε στο ύψιστο σημείο της λειτουργικής του ακμής στα χρόνια της γεωμετρικής και αρχαϊκής εποχής, ατόνησε και τελικά διακόπηκε στα κλασικά και ελληνιστικά και ξανά λειτούργησε όταν οι γενικότερες συνθήκες της εποχής το επέβαλαν προς το τέλος της ελληνιστικής περιόδου.

Από το σπήλαιο της θεάς των τοκετών τα πρώτα ευρήματα ήρθαν στο φως με λαθρανασκαφές από τα μέσα περίπου της δεκαετίας του 1950. Το σπήλαιο συλήθηκε μεταπολεμικά και τα περισσότερα ευρήματά του διοχετεύτηκαν στο εμπόριο από τους αρχαιοκάπηλους.

Η λαθρανασκαφή συνεχίστηκε μέχρι το 1962 οπότε με την επέμβαση της Αστυνομίας αρκετά από τα ευρήματα περιήλθαν στα χέρια της Αρχαιολογικής υπηρεσίας, οπότε αποκαλύφτηκε ότι το σπήλαιο ήταν το ιερό της Ειλείθυιας, που αναφέρουν οι ιστορικοί της αρχαιότητας. Άρχισαν τότε οι επίσημες ανασκαφές από την Αρχαιολογική υπηρεσία του Ηρακλείου και ανακαλύφτηκε ένας μικρός περίβολος έξω από το σπήλαιο ο οποίος χρησιμοποιούνταν για τις λατρευτικές ανάγκες.

Πάντως τα αρχαιολογικά ευρήματα τόσο με την αφθονία, όσο και με την ποικιλία τους αποδείχνουν τη σημαντικότητα του ιερού της Υστερομινωικής εποχής. Βρέθηκαν πολλά αναθηματικά ειδώλια, πήλινα αγγεία, κοσμήματα, διπλοί πελέκεις από πηλό ή χαλκό, μερικοί από αυτούς διακοσμημένοι, αφιερωματικά όστρακα και πολλά άλλα των αρχαιότερων εποχών λειτουργίας του σπηλαίου. Στα ανώτερα στρώματα της ανασκαφής βρέθηκαν πολλά αιγυπτιακά αφιερώματα (αιγυπτιακοί σκαραβαίοι, διάφορα αιγυπτιακού τύπου ειδώλια, χαρόντιες βάρκες, διάφορες αναθηματικές πλάκες, κ.τ.λ.), ιθυφαλλικές μορφές σε ανάγλυφες πλάκες, ζευγάρια αγκαλιασμένα και με άλλα παρόμοια θέματα. Πάντως τα αναθηματικά αυτά αντικείμενα αποδείχνουν ότι το σπήλαιο δεν χρησιμοποιήθηκε μόνο για τη λατρεία της θεάς Ειλείθυιας. Ίσως να λατρεύτηκε και κάποια άλλη θεότητα με φυτικές και οργιαστικές ιδιότητες με παράλληλα χθόνια και υποχθόνια χαρακτηριστικά. Ίσως όμως, - και αυτό είναι το πιθανότερο - στη θεά Ειλείθυια να συνοικούσαν όλες αυτές οι ιδιότητες που σίγουρα έχουν μινωική προέλευση. Τα περισσότερα από αυτά που περιήλθαν στην κατοχή της Αρχαιολογικής Υπηρεσία βρίσκονται στις προθήκες του Αρχαιολογικού Μουσείου Ηρακλείου.

ΤΣΟΥΤΣΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΑΡΑΝΤΑΠΗΧΟΙ

 
Περιοχή Αλιόρι στον Τσουτσουρο. Στην ίδια περίπου περιοχή και λίγο ανατολικότερα
από το Αλιόρι είναι οι Σαραντάπηχοι. Πρόκειται για έναν τάφο που
φιλοξενεί τέσσερις ταφές σε χτιστούς τάφους αρκετά μεγαλύτερους
από τους φυσιολογικούς.

Εικόνα αρχείου

 Η περιοχή ονομάστηκε έτσι από τα οστά
των νεκρών που ήταν θαμμένοι στους τάφους αυτούς και που
σύμφωνα με τη μαρτυρία των κατοίκων που τα είδαν λένε πως ήταν
παραπάνω από τρεις φορές μεγαλύτερα από ενός κανονικού
ανθρώπου. Γεγονός είναι πάντως ότι οι τάφοι είναι πραγματικά
μεγάλοι και τα θραύσματα από τις πήλινες λάρνακες ιδιαίτερα
χοντρά. Οι ταφές βρίσκονταν κάτω από σωρούς λίθων πάνω στους
οποίους φύτρωναν πρίνοι. Σύμφωνα με τις λαϊκές αντιλήψεις οι
σαραντάπηχοι ήτανε οι αρχαίοι Έλληνες πανύψηλοι που στέκονταν
στα πόδια τους μόνο και που δεν μπορούσαν ούτε να καθίσουν ούτε
να πέσουν γιατί μετά δεν μπορούσαν να σηκωθούν και πέθαιναν. Από
τις αμαρτίες όμως που έκαναν τους τιμώρησε ο θεός και τους έριξε
κάτω με τους κεραυνούς του (η επιβίωση του μύθου της
Τιτανομαχίας) κι αυτοί επειδή δεν μπορούσαν να σηκωθούν πέθαναν.
Γενικά όμως η περιοχή μέχρι τη Βιάννο είναι συνδεμένη με το μύθο
του Ότου και του Εφιάλτη (των γνωστών γιγάντων, γιων του Άρη).

AΡΕΤΗ Η "δολοφονημένη" Αξία

Σήμερον η λέξις ΑΡΕΤΗ εξωστρακίσθη εντέχνως από το λεξιλόγιον των Ελλήνων με την δέουσαν επιμέλειαν. Η λήθη σκοπίμως έρριψε τον πέπλον της εις την μέγιστην ταύτην έννοιαν των Ελλήνων, προκειμένου μαζί με την σημασίαν της να εξοβελισθή και μέγα μέρος της φιλοσοφίας των προγόνων μας.
Το θέμα της "αρετής" είναι τεραστίων διαστάσεων και καταλαμβάνει μέγα μέρος της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας.

Α Ρ Ε Τ Η
ΑΕΙ ΡΕΟΥΣΑ,
ΑΕΙΡΉΤΗ,
ΑΙΡΕΤΗ(Εκλεκτή)
(Κρατύλος 415d)

Το μέγεθος της σημασίας της προσεγγίζεται είς ύψιστον βαθμόν από τον Πλάτωνα εις την "Πολιτείαν" ή "Περί δικαίου Πολιτικός" και οι επιμέρους ιδιότητες της αναλύονται εις πολλούς διαλόγους, ώστε ο ερευνητής να μή ευρίσκεται εις την πλάνην ενός αναποδείκτου δόγματος περί "ηθικής", "πίστεως" και "αγάπης", αλλά ενώπιον συγκεκριμένων ιδιοτήτων, τας οποίας οφείλει να ελέγχη και να μελετά διαρκώς με αρχήν τα ¨ΧΡΥΣΑ ΕΠΗ" των Πυθαγορείων του Ιεροκλέους.
Ο κορμός της φιλοσοφικής σκέψεως, από τον Πυθαγόρα εώς τους Νεοπλατωνικούς συθέμελος εδράζεται επί της εννοίας της ΑΡΕΤΗΣ.
Με την εμφάνισην της Αρετής στο νοητικό μας "προσκήνιο" και την προσήλωσιν εις τας λεπτομερείας της αναλύσεως της από τους Πυθαγόρα, Πλάτωνα, Αριστοτέλη και τους Στωικούς, η ουσία του ήθους των Ελλήνων δεν θα ήτο δυνατόν να βληθεί!
Ως εκ τούτου οι δυνάμεις του σκοταδισμού και της πλάνης την κατεβύθισαν εντέχνως εις το έρεβος της σιωπής.
Ο διάλογος του Πλάτωνος "Κρατύλος" δίδει μιαν πρώτην όψιν της σημασίας της Αρετής, η οποία είναι μόνον η αρχή της μεγάλης πορείας δια την κατανόησιν και ιεράρχησην των ιδιοτήτων τας οποίας οφείλει να τελειοποιεί ο Έλλην, ιδία δια να επιτελεσθεί η κάθαρσις αμφοτέρων των φορέων του, τόσον του σωματικού όσον και του ψυχικού.
"ΑΡΕΤΗ ΔΕ ΑΔΕΣΠΟΤΟΝ, ΗΝ ΤΙΜΩΝ ΚΑΙ ΑΤΙΜΑΖΩΝ ΠΛΕΟΝ ΚΑΙ ΕΛΛΑΤΟΝ ΑΥΤΗΣ ΕΚΑΣΤΟΣ ΗΞΕΙ"
(Η Αρετή είναι κτήμα αδέσποτον, ανάλογα προς την εκτίμησιν ή την περιφρόνησιν που θα της δείξει ο καθένας σας, θα πάρει και μεγαλύτερο, ή μικρότερο μερίδιο.)
Πλάτωνος "Πολιτεία" 617Ε.
Ο ορισμός τον οποίον δια της αναλύσεως δίδει ο Σωκράτης επισημαίνει την αεί ρέουσαν κατάστασιν της Αρετής, την οποίαν οφείλουμεν συνεχώς να παρακολουθώμεν, όχι επειδή η Αρετή είναι αναξιόπιστος και ασύλληπτος, αλλά διότι η ψυχική θέσις του θνητού, όταν ευρίσκεται εις εγρήγορσιν και επιθυμεί να την κατακτήσει ευρίσκεται εις συνεχήν ροήν και κινδυνεύει να παρασυρθεί από περιοριστικάς, δογματικάς και εξ αποκαλύψεως "μοναδικάς αληθείας" και να μην παραμείνει σταθερά εις την αναζήτησιν η οποία είναι η  κ ί ν η σ ι ς  των τεσσάρων ρεουσών της Αρετής των οποίων αυτή η κίνησις  θα οδηγεί την αναζήτησιν όλον και πλησιέστερον εις την ψιλάφησιν της Αληθείας.
Προϋπόθεσις αρρήκτων δεσμών Αθανάτων/θνητών είναι η θεωρητική γνώσις και η πρακτική εφαρμογή των, εν χορώ, συντονισμένων τεσσάρων ιδιοτήτων της Αρετής:

ΣΩΦΡΟΣΥΝΗ,
ΑΝΔΡΕΙΑ,
ΦΡΟΝΗΣΙΣ, 
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

ΣΩΦΡΟΣΥΝΗ = ΣΩ(ΤΗΡΙΑ) ΦΡΟ(ΝΗΣΕΩΣ), εγκράτεια ηδονών και λυπών
(Κρατύλος 412a)
ΑΝΔΡΕΙΑ = ΑΝ(Δ)+ΡΕΙΑ = Μάχη κατά της αντιθέτου ροής και παρά το δίκαιον.
(413e)
ΦΡΟΝΗΣΙΣ = Κατα νόησις φοράς της ροής είναι όνησις =ωφέλεια κινήσεως εκ της ροής (ΟΝΗΣΙΣ/ΝΟΗΣΙΣ) = ΣΩ(τηρία) ΦΡΟ(νήσεως) η φρόνησις.
(411 d)
ΔΙΚΑΙΟΝ = ΔΙ(Κ)ΑΪΟΝ  Το διασχίζων με ταχύτητα το κάθε εμπόδιον!
(412d)
Ποία η ροή εις τας εννοίας αλήθεια και Αγαθόν;
ΑΛΗΘΕΙΑ = Θεία + άλη (Άλη=ορμή, κίνησις, περιπλάνησις, περιφορά), ή (π.χ. Αλήτης = ο περιπλανώμενος)
(421b)
AΓΑΘΟΝ = Άγαστον + Θοόν το αξιοθαύμαστον (άγαστον) της ταχύτητος (θοόν)...όχι κάθε ταχύτητας άλλα μόνον μέρους της.
(412c, 422a)
Ποία η η ερμηνεία της Καθάρσεως ως προς τας ανωτέρω ερμηνείας της Ροής;
ΚΑΘΑΡΣΙΣ = Άρσις κατά των εμποδίων της ροής (-ρίας) και Θάρσος, το Θαρσείν, θάρ(ση)σις κατά την επιδίωξην ιδανικού δημιουργούν κ ρ ά σ ι ν  α θ ά ν α τ ο ν.
ΚΑΘΑΡΣΙΣ =  ΑΘ + ΚΡΑΣΙΣ 
(μετά αναγραμματισμού)
Εις τον "Κρατύλον" ο Πλάτων ερμηνεύει τας τέσσαρας ιδιότητες της Αρετής χωρίς να τας συσχετίζει μεταξύ των, αποδίδων όμως εις όλας το κοινόν χαρακτηριστικόν της ΡΟΗΣ.
Ο Πλάτων είς τους διαλόγους του αφιερώνει μεγάλα αποσπάσματα ή και ολοκλήρους διαλόγους εις την ανάπτυξιν των ιδιοτήτων αυτών.
Οι διάλογοι εις τους οποίους αναπτύσσει τα επί μέρους ιδιότητας, όχι όμως απομεμονωμένας και ασυνδέτους, και τας οποίας συνεχώς επαναφέρει εις την συζήτησιν, είναι οι εξής:
α. Εις τον διάλογον "Χαρμίδης" πραγματεύεται την ΣΩΦΡΟΣΥΝΗΝ
β. Εις τον διάλογον "Λάχης" την ΑΝΔΡΕΙΑΝ
γ. Εις τον "Φαίδων" την ΦΡΟΝΗΣΙΝ, με την πλέον ενδιαφέρουσα ανάλυσιν, αλλά και είς πολλούς διαλόγους...
δ. Εις τον διάλογον "Πολιτεία" ή "Περί Δικαίου ή Πολιτικός" την ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΝ , όπου στα δέκα βιβλία του διαλόγου αναπτύσσει διεξοδικώς την σημασίαν της δικαιοσύνης, η οποία στέφεται υπό των δώδεκα Βιβλίων των "Νόμων", η "Περί Νομοθεσίας Πολιτικός", τελευταίον γνήσιον έργον του φιλοσόφου. Οι "Νόμοι" καλύπτουν το ένα πέμπτον του όλου σώματος του πλατωνικού έργου.
Ο Πλάτων προ του θανάτου του αφιέρωσε την ωριμότητα της σκέψεως του εις το θέμα της Δικαιοσύνης, η οποία έν-θρονος προΐσταται, συντονίζουσα όλας ομού τας ιδιότητας της Αρετής.

ΠΗΓΗ

Φορωνίς το αρχαιότερο έπος που χάθηκε

Προς τιμήν του Φορωνέως γράφτηκε το αρχαιότερο έπος με τίτλο «Φορωνίς», από άγνωστο ποιητή, που χάθηκε. Αυτό το έπος χρησιμοποίησαν ως πηγή τους οι λογογράφοι Ακουσίλαος και Ελλάνικος και από αυτούς οι μεταγενέστεροι, από τους οποίους παίρνουμε μια εικόνα από το περιεχόμενό του.
Ο Αργείος διθυραμβοποιός Ελλάνικος, με πρότυπο αυτό το πρώτο έπος, έγραψε δέκα βιβλία με τίτλο «Φορωνίς» που πραγματεύονταν περί της βασιλείας και των έργων του.
Η «Φορωνίς» ιστορούσε τον κατακλυσμό του Ωγύγου και την ευεργετική βασιλεία των Ιναχιδών, που δεν επεδίωξε πολέμους, αλλά στα χρόνια αυτά που ανέτειλε η αυγή του πολιτισμού, συνέβαλε στην καλλιέργεια των εγχωρίων σπερμάτων του.
Σ’ αυτό ο Φορωνεύς θεωρείται ως φορέας του ανθρώπινου πολιτισμού και αποκαλείται «πατήρ θνητών ανθρώπων και πρώτος άνθρωπος»:
«Υπάρχει δε και αυτή η παράδοσις: Πως ο Φορωνεύς σε τούτη τη χώρα ήταν ο πρώτος κάτοικος και ο Ίναχος δεν ήταν άνθρωπος αλλά ποταμός και πατέρας του Φορωνέα»
Σύμφωνα ακόμη με το έπος αυτό ο Φορωνεύς μετά τον κατακλυσμό, αποφάσισε να συγκεντρώσει σε έναν τόπο τους απογόνους του και μαζί και τους άλλους και να προστατεύσει το άοπλο και ανυπεράσπιστο ανθρώπινο γένος, γιατί καθώς ζούσαν σκορπισμένοι και απομονωμένοι, κινδύνευαν ν’ αφανιστούν, από τα θηρία και τους άλλους εχθρούς.
Τότε ο Δίας που βασίλευε σε θεούς και ανθρώπους, με την προτροπή της Ήρας του παραδίδει την εξουσία και ο Φορωνεύς γίνεται ο πρώτος θνητός βασιλιάς.Η Ήρα τον συμπαθούσε γιατί ίδρυσε το πρώτο ιερό της στο Άργος και καθιέρωσε τις θυσίες προς τιμήν της, αλλά και γιατί στη διαμάχη της με τον Ποσειδώνα είχε πάρει το μέρος της.
Αρκετά χρόνια αργότερα, ο Ερμής σκόρπισε τους ανθρώπους σε διάφορες πολιτείες πάνω στη γη, αφού δεν χωρούσαν όλοι σε μια πόλη. Όμως προέκυψαν καινούργια προβλήματα. Ενώ στην αρχή οι άνθρωποι είχαν μία γλώσσα, τώρα μιλούσαν διαφορετικές.Αυτή η σύγχυσις γλωσσών, έγινε αιτία ερίδων και πολέμων.
Για να ζουν οι άνθρωποι με δικαιοσύνη και αρμονικά, ο Φορωνεύς συνέταξε τους πρώτους νόμους και ίδρυσε τα πρώτα δικαστήρια. Επινόησε επίσης τα όπλα, δίδαξε στους υπηκόους του η χρήση τους για να προστατεύονται από τα άγρια θηρία, να τρέφονται από το κυνήγι, αλλά και να τα χρησιμοποιούν όπου δεν επιβαλλόταν ο νόμος.
Από την Ωκεανίδα Μελία (ή Αργεία) ο Ίναχος απέκτησε τον Φορωνέα, τον Αιγιαλέα και την Ιώ. Ως παιδιά του αναφέρονται ακόμη ο Φηγεύς, ο Πελασγός, ο Άργος και η Μυκήνη. Ο Φορωνεύς που διαδέχτηκε τον Ίναχο, θεωρείται ο γενάρχης της Πελασγικής φυλής. Η βασιλεία του συνέπεσε με τον μεγάλο κατακλυσμό του Ωγύγου:
«Πρώτος παρ’ Αθηναίοις μνημονεύεται Ώγυγος καθ’ όν Έλλησιν ο μέγας και παλαιός ιστορείται κατακλυσμός. Τούτο λέγεται συγχρονίσαι Φορωνεύς ο Ινάχου, Αργείων βασιλεύς».
Ο Παυσανίας διασώζει πληροφορίες από το αρχαιότερο έπος Φορωνίς, σύμφωνα με το οποίο ο Φορωνεύς μετά από αυτόν τον κατακλυσμό, ήταν ο πρώτος που συγκέντρωσε τους ανθρώπους σε έναν τόπο, και τους δίδαξε τον τρόπο του κοινωνικού βίου, ιδρύοντας έτσι την πρώτη πόλη:
«Ο Φορωνεύς δε ο γιος του Ινάχου είναι εκείνος που πρώτος συγκέντρωσε τους ανθρώπους σε κοινότητες, ενώ πριν κατοικούσαν σκόρπιοι ο καθένας μόνος του στα δάση και στα βουνά. Και γι αυτό το μέρος που για πρώτη φορά μαζεύτηκαν ονομάσθηκε «Φορωνικόν»
Προηγουμένως ζούσαν σκόρπιοι και απομονωμένοι όπως οι Κύκλωπες, για τους οποίους ο Όμηρος γράφει:

«Δεν έχουν προεστών βουλές, μήτε από νόμους ξέρουν
και κατοικούνε στων βουνών κατακόρυφα τις ράχες,
μέσα σε βαθουλές σπηλιές και τα παιδιά του ορίζει
καθείς και τη γυναίκα του και δεν ψηφάει τους άλλους»

Ακόμη για χάρη των ανθρώπων ο Φορωνεύς μεταφέρει τη φωτιά από τον ουρανό με τη συναίνεση του Δία και διδάσκει τους ανθρώπους να την χρησιμοποιούν, κυρίως για να προσφέρουν θυσίες:
«Πιο πέρα από το ομοίωμα (του Βίτωνος) υπάρχει ένας τόπος όπου καίνε φωτιά, που τη λένε φωτιά του Φορωνέα, γιατί οι Αργείοι δεν παραδέχονται πως ο Προμηθεύς έδωσε στους ανθρώπους τη φωτιά, αλλά αποδίδουν την εύρεσή της στο Φορωνέα».
Την φωτιά αυτή διατηρούσαν οι Αργείοι άσβεστη στον ναό του Λυκίου Απόλλωνος και την ονόμαζαν Φορωνικόν πυρ. Ακόμη, όπως γράφει ο Παυσανίας, οι Αργείοι πρόσφεραν θυσίες στον τάφο του Φορωνέα, μέχρι τα δικά του χρόνια.Από τον Φορωνέα και τη νύμφη Τηλεδίκη γεννήθηκαν ο Άπις και η Νιόβη.
Στο μικρό χρονικό διάστημα που βασίλεψε στο Άργος ο Άπις, όλη η Πελοπόννησος ονομαζόταν Απία και οι κάτοικοί της Απιδόνες. Η Νιόβη ήταν η πρώτη θνητή γυναίκα με την οποία έσμιξε ο Δίας.
Από την ένωση αυτή γεννήθηκαν ο Πελασγός και ο Άργος. Από αυτόν τον γιό του Δία και της Νιόβης η πολιτεία αλλά και όλη η Πελοπόννησος μετονομάστηκε από Απία σε Άργος.
theseus-aegea

ΚΕΡΚΥΡΑ 1986-Διαστημικό όχημα ή δοκιμές με λέϊζερ;

Το παρακάτω περιστατικό που συνέβη στις 14/12/1986 αναφέρθηκε από την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» στις 15/12 και από την
«Ελευθεροτυπία» στις 18/12.
 Το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό
αυτής της περίπτωσης είναι ότι αναφέρθηκε από τρεις ελεγκτές
εναέριας κυκλοφορίας από τρία διαφορετικά σημεία και οι οποίοι δεν
είχαν καμία επαφή μεταξύ τους. Τα σχετικά δημοσιεύματα
αναφέρουν τα εξής :
 «Διαστημικό όχημα ή δοκιμές με λέϊζερ;»,
«UFO σαν… πούρο πέρασε από Νάξο, Λήμνο και Κέρκυρα »
 UFO ανέφεραν επίσημα, στο Αρχηγείο Αεροπορίας ότι είδαν στον ουρανό
χθες το απόγευμα τρεις ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας της
Πολιτικής Αεροπορίας. Το σημαντικό στη περίπτωση είναι ότι οι
αναφορές τους έγιναν ανεξάρτητα, αφού υπηρετούν σε τρία
διαφορετικά σημεία της Ελλάδας, τη Νάξο, τη Λήμνο και τη
Κέρκυρα και δεν είχαν καμία επαφή μεταξύ τους. Το Αρχηγείο
Αεροπορίας που εξέτασε τις αναφορές τους διαπίστωσε ότι οι
ακριβείς χρόνοι, που του αναφέρθηκαν ότι πέρασε πάνω από τα τρία
νησιά το ιπτάμενο «σε σχήμα πύρινου πούρου» αντικείμενο
προϋποθέτουν μία ταχύτητα μεγαλύτερη των 3000 μιλίων.

Συγκεκριμένα οι χρόνοι Λήμνου – Νάξου είχαν διαφορά τριών
λεπτών και Λήμνου – Κέρκυρας, επτά. Αξιωματικοί του ΓΕΑ
εξέφρασαν την γνώμη ότι μάλλον πρόκειται για κάποιο διαστημικό
όχημα ή για δοκιμές Αμερικανών με ακτίνες λέϊζερ. Στον ρυθμό των
«ιπτάμενων αντικειμένων αγνώστου ταυτότητος», ή πιο κοινά των
UFO, ζει από το περασμένο Σάββατο η Κέρκυρα. Πολλά άτομα, που
το απόγευμα του Σαββάτου είδαν ένα φωτεινό άγνωστο αντικείμενο
να πετά πάνω από το νησί, συζητούν τώρα τις λεπτομέρειες και
αναρωτιούνται : «Μήπως μας κατασκοπεύουν εξωγήινοι»; Βέβαια η
αξιωματικοί του ΓΕΑ εξέφρασαν τη γνώμη ότι μάλλον πρόκειται για
κάποιο διαστημικό όχημα ή για δοκιμές Αμερικανών με ακτίνες
λέϊζερ. Αυτά όλα αναφέρονται σε ρεπορτάζ της «Κ.Ε». Όμως από τη
Κυριακή μέχρι σήμερα κανένας δεν έμαθε τι γίνεται στο νησί. Ο
πρώτος άνθρωπος που έκανε αναφορά για το παράξενο αυτό
ιπτάμενο αντικείμενο, ήταν ο κ. Ζάχος, ελεγκτής εναέριας
κυκλοφορίας στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας. Σήμερα μιλά στην «Ε»
γιʼ αυτή τη πρωτόγνωρη εμπειρία. -Κατʼ αρχήν θα ήθελα να πω,
ότι δεν ήμουνα υπηρεσία, όταν το είδα. Είχα πάει σʼ ένα βενζινάδικο
να βάλω βενζίνη και συζήταγα με τον πρατηριούχο. Η ώρα ήταν 6.20
περίπου. Όταν κοίταζα προς το βορρά, το είδα ξαφνικά μπροστά μου.
Στην αρχή το πέρασα για αεροπλάνο, γιατί στο σημείο που ήταν,
συνήθως βρίσκονται τα αεροπλάνα που φεύγουν από το διάδρομο 35
του αεροδρομίου της Κέρκυρας. Παρατηρώντας το όμως καλύτερα
είδα, ότι δεν ήταν αεροπλάνο. Είχε βέβαια το σχήμα του αεροπλάνου,
αλλά ήταν φωτεινό ολόκληρο. Όλη η άτρακτος ήταν φωτισμένη μʼ
ένα χρώμα άσπρο έντονο. Όπως αυτό που έχουν οι λάμπες «νέον» -
Πόση ώρα το βλέπατε; - Το είδα για μερικά δευτερόλεπτα. Ήταν από
τη δεξιά πλευρά μου, προς το Βορρά, που είναι η περιοχή της
Αλβανίας και κατευθυνόταν δυτικά – νοτιοδυτικά. Όταν
συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν αεροπλάνο, το έδειξα στον βενζινά, ο
οποίος είναι συγγενής μου. Το είδε και αυτός και μου είπε : «Τι είναι
αυτό το πράγμα;». Η δεύτερη σκέψη που έκανα ήταν μήπως
επρόκειτο για αστέρι που πέφτει. Επειδή η ταχύτητα του ήταν πάραπολύ μεγάλη, που δεν μπορεί ένα αεροπλάνο να την έχει.
Παρατηρώντας το πιο προσεκτικά, διαπίστωσα, ότι δεν ήταν αστέρι,
γιατί αυτό αφήνει μια ουρά. Μου έδωσε την εντύπωση, ότι δεν έτρεχε
αλλά γλιστρούσε στην ατμόσφαιρα. Με προσπέρασε και κρύφτηκε
πίσω από ένα σπίτι.
Πηγή: Σωκράτης Αικατερινίδης. Εξωγήινα Όντα στην Ελλάδα
(Τόμος 3ος), εκδόσεις Αργοναύτες, σελ. 180-182

Η ιστορία του Minnewaska III - Στον βυθό της Σούδας για 97 χρόνια

Κρυμμένο στον βυθό του κόλπου της Σούδας, το ναυάγιο του κρουαζιερόπλοιου και μετέπειτα πολεμικού πλοίου Minnewaska III, κείτεται εδώ επί 97 χρόνια, σε βάθος 23 μέτρων. Ανάμεσα στην σύγχρονη ιστορία και τον μύθο που θέλει το πλοίο να είναι «καταραμένο» καθώς πρόκειται για το τρίτο κατά σειρά Minnewaska που ναυάγησε, η Λέσχη Αυτοδυτών Κρήτης εδώ και δύο χρόνια πραγματοποιεί καταδύσεις στα πανέμορφα και μυστηριώδη χωρικά ύδατα της Σούδας, όπως γράφουν τα Χανιώτικα Νέα.
Οι αναλυτικές περιγραφές του προέδρου της Λέσχης Αυτοδυτών Κρήτης, Κώστα Κωνσταντινίδη, μέσα από πολυετή και εμπεριστατωμένη έρευνα, για το σημείο και τις συνθήκες του ναυαγίου καθώς και των ευρημάτων του, μας ταξιδεύει νοερά στο χθες.
Εκεί που σταμάτησε ο χρόνος, «αιχμαλωτίζοντας» με το υδάτινο δίχτυ του στον βυθό της θάλασσας τη ζωή από τον κόσμο της επιφάνειας, κρατώντας την για πολλά χρόνια κρυμμένη και ανενόχλητη από την ανθρώπινη παρέμβαση. Εξάλλου, στον βυθό της Σούδας, τα ναυάγια είναι διάσπαρτα και, ίσως, ατελείωτα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ανακάλυψη αμέτρητων πολιτισμικών θησαυρών όλων των εποχών που αναμφίβολα φανερώνουν την σπουδαία ναυτική κληρονομιά και παράδοση του τόπου μας.
(Έτσι ήταν το Minnewaska)

Η ιστορία του «καταραμένου» πλοίου
Το Minnewaska III ήταν βρετανικό κρουαζιερόπλοιο που παραγγέλθηκε στις 12 Νοεμβρίου του 1908, όπως μας είπε ο κ. Κωνσταντινίδης. Η κατασκευή του ολοκληρώθηκε στις 24 Απριλίου του 1909 ενώ το πρώτο ταξίδι του έγινε την Πρωτομαγιά του 1909 δηλαδή επτά μέρες μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής του. Η χωρητικότητα ήταν 17.327 κόροι και το μήκος του 616 πόδια.
Κατασκευάστηκε στα Ναυπηγεία του Μπέλφαστ από την εταιρεία Χάρλαντ εντ Γουλφ, πλοιοκτησίας της Atlantic Trainsport line. Είναι καταχωρημένο στα Ναυπηγεία του Μπέλφαστ με το όνομα MMW (III) με επίσημα αριθμό 124 674 και κωδικά γράμματα ΗΝΤΒ.
Ναυάγησε στις 29/11/1916.
Μέχρι το 1915 το Minnewaska έκανε πολυτελείς κρουαζιέρες από το Λονδίνο στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. Όπως είναι καταγεγραμμένο στο λεξικό 'Morton Allan Directory of European Passenger Steamship Arrivals από το 1890 έως το 1930 το πλοίο πραγματοποίησε εξήντα έξι αφίξεις στο Λιμάνι της Νέας Υόρκης.
Το πρώτο ταξίδι του βρετανικού κρουαζιερόπλοιου στο λιμάνι της Νέας Υόρκης έγινε τη Δευτέρα 10 Μαΐου Οκτωβρίου του 1909 και το τελευταίο την Κυριακή 24 Ιανουαρίου του 1915.
Σε λίστα επιβατών του 1911 καταγεγραμμένος διασώζεται και ο αριθμός των επιβατών του πολυτελούς κρουαζιερόπλοιου από όπου διαπιστώνεται ότι οι έγχρωμοι δούλοι των πλουσίων επιβαινόντων δεν επιτρεπόταν να μπαίνουν στις σουίτες αλλά έμεναν σε ξεχωριστές θέσεις.
Από το αρχείο του 80χρονου σήμερα Βρετανού Τζόναθαν Κινγκχορν που είναι ο εγγονός του πρώτου ναυπηγού ο οποίος κατασκεύασε το πλοίο, ο κ. Κωνσταντινίδης ανακάλυψε φωτογραφίες από τους εσωτερικούς και τους εξωτερικούς χώρους του εντυπωσιακού κάποτε κρουαζιερόπλοιου Minnewaska: τις σουίτες, το σαλόνι καπνίσματος, την αίθουσα χορού διασκέδασης. Αλλά και φωτογραφικό υλικό πριν από αναχώρηση του πλοίου το 1911.

a-pistefto

Το θαυματουργό άγριο τσάι του Ολύμπου!

ΡΟΦΗΜΑ... ΘΕΪΚΟ
Νέους δρόμους στην επιχειρηματική δραστηριότητα ανακάλυψαν παραγωγοί από την ευρύτερη περιοχή του Ολύμπου. Καλλιεργούν το ρόφημα των θεών, που δεν είναι άλλο από το διάσημο πλέον άγριο τσάι. Βλέποντας αυτό το εγχείρημα να λειτουργεί ακόμη και ως αντίδοτο στην κρίση, δεν είναι λίγοι οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής που τελευταία στρέφονται στην καλλιέργεια του γευστικού βοτάνου με τις ευεργετικές επιδράσεις, το οποίο είναι περιζήτητο στην Eλληνική και την ευρωπαϊκή αγορά!
Το τσάι του Ολύμπου φυτρώνει σε υψόμετρο πάνω από χίλια μέτρα, όμως παραγωγοί με λαμπρά επιχειρηματικά μυαλά και όρεξη για δουλειά δοκίμασαν και το καλλιέργησαν σε χαμηλότερο υψόμετρο, κυρίως στην Καριά και στα Καλύβια Ολύμπου, πετυχαίνοντας τέλεια αποτελέσματα. [Κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής του Ολύμπου στρέφονται στην καλλιέργεια του γευστικού βοτάνου, το οποίο είναι περιζήτητο στην ελληνική και την ευρωπαϊκή αγορά!]
Καλλιέργειες
Μιλώντας στην «Espresso» ο περιφερειακός σύμβουλος Θεσσαλίας Θανάσης Παιδής τόνισε ότι πρόκειται για ένα προϊόν το οποίο είναι αυτοφυές στην περιοχή. «Πολύς κόσμος ανέβαινε στις πλαγιές του Ολύμπου και μάζευε τσάι την άνοιξη που είναι η συγκομιδή του. Επειδή υπήρχε κινητικότητα γύρω από το προϊόν, αποφασίσαμε να κάνουμε μια προσπάθεια μεταφύτευσης του αυτοφυούς τσαγιού από τις πλαγιές του Ολύμπου σε χωράφια που γειτνιάζουν με αυτές τις πλαγιές. Αυτό για δύο λόγους. Για να προστατεύσουμε το άγριο τσάι και για να δούμε αν μπορεί να καλλιεργηθεί προκειμένου να γίνει η διάθεσή του στην αγορά πιο συστηματικά.
Έπειτα από ένα - δύο χρόνια είδαμε ότι αυτή η κίνηση προχωρεί και σήμερα υπάρχουν περισσότεροι από δεκαπέντε παραγωγοί που καλλιεργούν τσάι. Ο κ. Χαλκιάς είναι από τους πρώτους που έχει ξεκινήσει τη δική του προσπάθεια και έχει απίστευτη ζήτηση από όλη την Ελλάδα αλλά και από το εξωτερικό, κυρίως από τη Γερμανία. Του ζητούν απίστευτες ποσότητες, ακόμη και πέντε τόνους, ενώ η παραγωγή του είναι περίπου πεντακόσια κιλά».

Στην Καριά
Το μοναδικό αυτό προϊόν -που ανήκει στο γένος siderites L- καλλιεργεί τα τελευταία πέντε χρόνια στην Καριά ο Δημήτρης Χαλκιάς, ένας νέος παραγωγός. Οπως λέει, η φετινή παραγωγή έχει ήδη ξεπουληθεί, ενώ τα τηλεφωνήματα για νέες παραγγελίες είναι δεκάδες, όμως ο ίδιος δεν μπορεί να ευχαριστήσει τους πελάτες, γιατί η παραγωγή του δεν είναι ακόμη τόσο μεγάλη: «Ξεκινήσαμε πριν από περίπου μία πενταετία την προσπάθεια, μαζεύοντας τσάι από τον Όλυμπο.
Σιγά σιγά βγάζαμε το γεννητικό υλικό, δηλαδή τον σπόρο, τον οποίο δίναμε σε θερμοκήπιο. Αυτό μάς έδινε κάποια ελάχιστα φυτά, τα φυτεύαμε στο χωράφι, περιμέναμε να δώσουν τη σοδειά, μαζεύαμε πάλι τα σποράκια από τα δικά μας φυτά και έτσι επεκτείναμε την καλλιέργεια. Φτάσαμε στο σημείο φέτος να έχουμε σπαρμένα γύρω στα δεκαπέντε με δεκαεπτά στρέμματα». [Καλλιέργεια τσαγιού στα Καλύβια Ολύμπου.]
Οι... αγελάδες
Ένας άλλος παραγωγός, ο Βασίλης Γκόλτσος, ξεκίνησε μόλις πέρυσι την προσπάθεια: «Είμαι σε πιλοτικό στάδιο. Κάνουμε μια προσπάθεια να δούμε αν ευδοκιμεί σε χαμηλότερο υψόμετρο, από 700 μέτρα και κάτω, γιατί το αυτοφυές τσάι του Ολύμπου είναι σε πολύ μεγάλο υψόμετρο, πάνω από 1.600 μέτρα, όπου φυσικά δεν μπορεί να καλλιεργήσει κανείς. Τα πρώτα δείγματα ήταν θετικά. Το δείγμα που έβγαλα φέτος είναι πολύ αρωματικό και από την άλλη εβδομάδα θα το πάω σε εργαστήρι για να γίνει δειγματοληπτικός έλεγχος και να δούμε τι προδιαγραφές έχει.
Εγώ καλλιεργώ με ακόμη ένα άτομο στα Καλύβια, απόσταση περίπου είκοσι λεπτών από την Καριά. Είναι ένα πράγμα που με ενδιαφέρει να το κάνω και να πετύχει για να αλλάξει η καλλιέργεια στην περιοχή και να διασωθεί κι αυτό, γιατί πάνω στον Όλυμπο υπάρχουν ελεύθερες αγελάδες και άλογα που ισοπεδώνουν και καταστρέφουν τα πάντα. Επιπλέον, πηγαίνουν και το μαζεύουν πριν αυτό βγάλει σπόρους, όταν βγάλει τον ανθό, με αποτέλεσμα να μην αναπαράγεται και να μην αντικαθίσταται. Έτσι, ύστερα από χρόνια δεν θα υπάρχει».

«Πρέπει να γίνει προϊόν γεωγραφικής ένδειξης»
Ο κ. Παιδής ανέφερε πως πρόκειται για μία σημαντική προσπάθεια προκειμένου να αξιοποιηθεί η πλούσια βιοποικιλότητα της περιοχής σε συνδυασμό με το όνομα του μυθικού βουνού του Ολύμπου και τόνισε χαρακτηριστικά: «Στον Όλυμπο κρύβονται εκατομμύρια ευρώ μάρκετινγκ μόνο στο όνομά του, με σεβασμό πάντα στο μυθικό βουνό. Το τσάι Ολύμπου πρέπει να γίνει προϊόν γεωγραφικής ένδειξης.
Εάν ευδοκιμήσει το σχέδιο, θα γίνει ακόμη ένα βήμα προς την παραγωγή υψηλής ποιότητας πιστοποιημένων αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων. Θέλει προσπάθεια, αλλά ελπίζουμε να τα καταφέρουμε. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να συσταθούν οι παραγωγοί σε ομάδα και να κάνουν ένα μικρό συνεταιρισμό, με τη βοήθεια βέβαια της Περιφέρειας».
Ξεχωριστό προϊόν με θεραπευτικές ιδιότητες
Ο κ. Χαλκιάς σημείωσε ότι υπάρχει ζήτηση γιατί είναι ένα ξεχωριστό προϊόν που δεν υπάρχει όμοιό του στην Ελλάδα και από άποψη γεύσης και από άποψη θεραπευτικών ιδιοτήτων που έχουν αποδειχτεί ότι έχει: «Μία πρόσφατη έρευνα που έγινε σε πανεπιστήμιο στη Γερμανία έδειξε ότι βοηθάει στην καταπολέμηση της νόσου του Αλτσχάιμερ». Παράλληλα εξέφρασε την ελπίδα τον ερχόμενο χρόνο να έχει οργανωθεί μια ομάδα παραγωγών ούτως ώστε να συγκεντρωθεί η ποσότητα που χρειάζεται προκειμένου να ανταποκριθούμε στο εξωτερικό και να ανοίξουμε πόρτες.
Όπως είπε, αυτό σημαίνει ότι ανοίγονται δρόμοι για τους νέους που ζουν στην περιοχή και επιθυμούν να ασχοληθούν με την καλλιέργεια του, ενώ αποτελεί διέξοδο για πολλούς κατοίκους της Ελασσόνας που δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν οικονομικά.
[Πηγή espressonews.gr]

Τα μαρμάρινα παιδιά της Αρτέμιδος…

Είναι αυτά τα παιδικά πρόσωπα, τα χαμογελαστά, που σχηματίζουν την πομπή της Θεάς η οποία τα προστατεύει από την στιγμή της γέννησής τους.
Εἶναι οἱ μικρὲς ἄρκτοι, (ὅπως τὶς ὀνόμαζαν οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοι)· αὐτὰ τὰ μαρμάρινα κορίτσια τοῦ 4ου π.Χ. αἰ. μὲ τὸ τρυφερὸ βλέμμα καὶ τὶς πλεξοῦδες στὰ μαλλιά. Πέφτουν ἀνάλαφρα οἱ πτυχωτοὶ χιτῶνες πάνω τους καὶ ὀρισμένα κρατοῦν ζωάκια στὰ χέρια τους. Σχηματίζουν πομπὴ πρὸς τὴ θεὰ Ἄρτεμη…

Τὰ εὐρήματα τοῦ ἱεροῦ τῆς Βραυρωνίας Ἀρτέμιδος ἀναδεικνύουν τὸν πολυσχιδή χαρακτῆρα τῆς φημισμένης θεᾶς, ἡ ὁποία ἄλλοτε τόνιζε τὴ θηλυκὴ καὶ εὐαίσθητη πλευρά της καὶ ἄλλοτε πρόβαλλε μία πιὸ δυναμικὴ καὶ χειραφετημένη ὄψη. Προστάτιδα τοῦ γάμου, τῆς γονιμότητος, τῶν παιδιῶν, τῆς χειροτεχνίας καὶ τῆς ὑφαντικῆς ἀπὸ τὴ μία, κι ἀπὸ τὴν ἄλλη Κυνηγέτιδα, Ταυροπόλος, Ποτνία Θηρῶν μὲ τὰ βέλη στὸν ὦμο καὶ συντροφιὰ τὸ ἐλάφι της.
Τὰ πλούσια καὶ ποικίλα ἀναθήματα μαρτυροῦν τὴ φύση τῆς λατρείας της καὶ τὰ λατρευτικὰ δρώμενα ποὺ τὴ συνόδευαν. Μία μεγαλοπρεπὴς πομπὴ ξεκινοῦσε κᾶθε πέντε χρόνια ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη τῶν Ἀθηνῶν γιὰ νὰ γιορτάσῃ τὰ Βραυρώνια στὸ ἱερὸ τῆς Αρτέμιδος. Ἐκεῖ γίνονταν θυσίες ἀλλὰ καὶ ἀθλητικοί, μουσικοὶ καὶ ἱππικοὶ ἀγῶνες.

Ἡ Ἀρκτία ἀποτελοῦσε τὴ σημαντικότερη λατρευτικὴ ἐκδήλωση τῆς γιορτῆς καὶ εἶχε τὸ χαρακτῆρα θητείας καὶ μύησης γιὰ τὴν ἐνηλικίωση καὶ τὸ γάμο. Ἡ Ἄρτεμις καθοδηγοῦσε τὰ κορίτσια γιὰ τὸ πέρασμά τους ἀπὸ τὴν παιδικὴ στὴν ἐφηβικὴ ἠλικία καὶ τὰ προετοίμαζε γιὰ τὸν κύριο ρόλο τους στὴν κοινωνία.
Τὸ κοριτσάκι (320 π.Χ.) μὲ τὸν πολύπτυχο χιτῶνα ζωσμένο ψηλὰ, συγκρατεῖ τὸ ἰμάτιο μὲ τὸ ἀριστερό της χέρι, καὶ στὸ δεξί φωλιάζει ἕνα λαγουδάκι. Δίπλα του, τὸ γυμνό αγόρι, κρατάει ἕνα πτηνό, καὶ στὸ ἄλλο χέρι, ἕνα τόπι. Στὸ τέλος τῆς πομπῆς τὸ ψηλὸ κορίτσι (300-275 π.Χ.), στέκει ἀγέρωχο καὶ συνάμα μελαγχολικό…

Στὶς αἴθουσες τοῦ μουσείου βλέπουμε πολλὰ ἀναθηματικὰ ἀνάγλυφα, καθῶς οἱ ἀρχαῖοι πίστευαν ὅτι μὲ τὴν ἀνάθεση καὶ τὴ θυσία θὰ ἀποκτοῦσαν τὴν εὔνοια τῶν θεῶν. Ὑπάρχουν ἀγάλματα παιδιῶν τὰ ὁποῖα οἱ γονεῖς ἀφιέρωναν στὴν Ἄρτεμη εἴτε ἔπειτα ἀπὸ μἰα αἴσια ἔκβαση γέννας ἤ ἔπειτα ἀπό ἴαση κάποιας ἀρρώστιας. Τὰ κορίτσια χάριζαν τὰ παιχνίδια τους στὶς προστάτιδες θεὲς τοῦ γάμου, πρὶν ἀπὸ τὴν ἐνηλικίωσή τους.
Ἡ ἀτμόσφαιρα γλυκαίνει ἀπὸ τὰ σφαιρικὰ προσωπάκια μὲ τὰ πλούσια βοστρυχωτὰ μαλλιὰ· καὶ σὲ ἄλλα ἀγαλματάκια, οἱ λεπτοδουλεμένες κοτσίδες καὶ οἱ χωρίστρες φωτίζονται μέσα στὶς προθῆκες. Μαζὶ μὲ μέλη παιδικῶν ἀγαλμάτων, μὲ σύμβολα παιχνίδια (τόπι, πάπια, αὐγό κ.ἄ.) δηλώνουν μαζὶ μὲ τὰ κορίτσια καὶ τὰ ἀγόρια ὅτι ἡ Βραυρωνική Ἄρτεμις ἦταν καὶ θεὰ τοῦ τοκετοῦ…

Το μαρμάρινο αγόρι κρατάει ένα πτηνό και ένα τόπι…

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΒΡΑΥΡΩΝΟΣ

conspiracyfeeds

Παράδοξο: Φορτηγά πιάνουν φωτιά σε συγκεκριμένη σήραγγα της Εγνατίας!

Τι φταίει και συμβαίνει το περίεργο αυτό γεγονός;
Παρατηρήθηκε στατιστικά και είναι παράδοξο το γεγονός.
Νταλίκες πιάνουν φωτιά σε συγκεκριμένη σήραγγα της Εγνατίας στην Τύρια Ιωαννίνων.
Από τότε, που παραδόθηκε στην κυκλοφορία η Εγνατία Οδός, στη σήραγγα αυτή έχουν πάρει φωτιά περίπου 10 με 15 νταλίκες. Πρόκειται για περίεργη περίπτωση, που πρέπει να ερευνηθεί, ώστε αν φταίει κάτι, να διορθωθεί...
Δεν είναι καλός ο αερισμός στη σήραγγα; Ευθύνεται άλλος τεχνικός παράγοντας;
Πιστεύουμε ότι μπορεί να μην είναι τυχαίο αυτό που συμβαίνει...

ΠΗΓΗ

Κρυπτεία: Η πρώτη μυστική υπηρεσία της αρχαίας Ελλάδας

Η Κρυπτεία είναι ένας από τους αρχαιότερους θεσμούς που μας έρχεται από την Αρχαία Λακεδαιμονία και είναι σύμφυτη με το στρατιωτικό πνεύμα της πόλης και τις μεγάλες απαιτήσεις εσωτερικής ασφαλείας που υπήρχαν.
Ήταν η Μυστική Υπηρεσία της εποχής, επιφορτισμένη με τη Φύλαξη της Λακεδαίμονος από εσωτερικούς στην αρχή εχθρούς, όπως οι είλωτες, και αργότερα και από εξωτερικούς εχθρούς.
Ήταν η ίδια Ομάδα που μετά από χρόνια παρακολούθησης, εκτέλεσε παραδειγματικά τον Εφιάλτη, ή Επιάλτη, τον Γεφυραίο χωλό (κουτσό στην πιο ... Μυστική Παράδοση) που πρόδωσε στους Πέρσες το μονοπάτι των Θερμοπυλών, με αποτέλεσμα τη σφαγή των 301 Σπαρτιατών και 700 Θεσπιέων.
Το 480 π.Χ. ένας Γεφυραίος, ο γνωστός Επιάλτης, πρόδωσε την Ελλάδα στον ξένο κατακτητή, με αποτέλεσμα να θυσιασθεί η αφρόκρεμα της Ελληνικής νεολαίας. Ο προδότης πληρώθηκε πλουσιοπάροχα από τους Πέρσες, οι οποίοι και του έδωσαν καταφύγιο.
Το 469 π.Χ. μας αναφέρει ο Ηρόδοτος ότι ο Επιάλτης γύρισε στην πατρίδα του όπου και δολοφονήθηκε από κάποιον Αθηνάδη. Ο Ηρόδοτος υποσχέθηκε ότι αργότερα στην ιστορία του θα αποκάλυπτε τα περιστατικά γύρω από αυτή την παραδειγματική τιμωρία. Ποτέ δεν το έκανε... η Κρυπτεία τον προειδοποίησε...
Για 11 ολόκληρα χρόνια η Κρυπτεία διατηρούσε Κλιμάκιο στο Καλλίδρομο, ο Αθηνάδης είχε στήσει μια νέα ζωή εκεί, αλλά περίμενε... η Νέμεσις θα έπρεπε να αποδοθεί. Όπως και έγινε, και η Λακεδαίμονα, πόλη του Λύκου, τον τίμησε ιδιαίτερα για την επιβολή του Νόμου στον προδότη. Η Κρυπτεία είχε μάτια σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο.
Κάτι που δεν είναι και τόσο γνωστό στους διάφορους "ερευνητικούς" κύκλους, είναι ότι ο θεσμός της Κρυπτείας ενέπνευσε τον Hasan i Sabbah, γνωστότερου και ως "Γέρος του Βουνού", να ιδρύσει το γνωστό Τάγμα των Hashshashins, ή Ασσασίνων.
Στην Ιαπωνία η κάστα των Ninja έπαιρνε την ίδια εκπαίδευση με τους Λακεδαιμόνιους...

ΠΗΓΗ

Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν υπερήφανοι για τη γλώσσα τους!

* Η ξενομανία, δηλαδή το να γοητευόμαστε από οτιδήποτε ξενόφερτο είναι μια μεγάλη και βαριά νόσος των Νεοελλήνων.
Το πιο εξοργιστικό, όμως, είναι η χρήση ξένων λέξεων αντί των ωραιότερων Ελληνικών, από μια γλώσσα που είναι η μητέρα όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών και όχι μόνο.
Παράδειγμα, το «fame story» μας αρέσει, μας έλκει περισσότερο από τις λέξεις «φήμη και ιστορία», της οποίας πατέρες είναι ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης. Προτιμούμε το στούντιο αντί για το εργαστήριο ή σπουδαστήριο. Σούπερ Μάρκετ αντί υπεραγορά. Σπόνσορας αντί χορηγός. Γκράφιτι αντί τοιχογραφία. Σόου αντί παράσταση. Πάρκινγκ αντί στάθμευση, κλπ. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν τόσο υπερήφανοι για τη γλώσσα τους, ώστε αρνούντο να μιλήσουν βαρβαρικά.
Στην τραγωδία «Επτά επί Θήβας» ο μεγάλος μας τραγικός ποιητής Αισχύλος παρουσιάζει τον Ετεοκλή να παρακαλεί τον Δία και τη γη για τη σωτηρία των Θηβών. Αυτό που είναι άξιο θαυμασμού, όμως, είναι το πώς εντάσσει τη γλώσσα σ’ αυτή την έκκληση: «Μη μοι πόλιν πανώλεθρον εκθαμνίσητε δηάλωτον, Ελλάδος φθόγγον χέουσαν».
Δηλαδή «μή μου αφανίσετε την πόλη, που ομιλεί Ελληνικά» (στ. 112-113).
Ο Σοφοκλής στον «Αίαντα», στ. 1263 γράφει: «Την βάρβαρον γαρ γλώσσαν ουκ επαΐω» (=Γιατί τη βάρβαρη τη γλώσσα δεν την ξέρω). Απαντάει ο Αγαμέμνονας στον Τεύκρο.
Είναι χαρακτηριστικό, επίσης, το απόσπασμα που μας αναφέρει ο Πλούταρχος, στο βίο του Θεμιστοκλή (6,4,2):

«Επαινείται δ’ αυτού και το περί τον δίγλωσσον έργον εν τοις πεμφθείσιν υπό βασιλέως επί γης και ύδατος άτησιν. Ερμηνεία γαρ όντα συλλαβών δια ψηφίσματος απέκτεινεν ότι φωνήν Ελληνίδα βαρβάροις προστάγμασιν ετόλμησε χρήσαι».

Το απόσπασμα αυτό, λοιπόν, μας λέει ότι, όταν ο Ξέρξης απέστειλε αντιπροσωπεία για να ζητήσει «γην και ύδωρ» από τους Αθηναίους, ο Θεμιστοκλής, παρά τα καθιερωμένα, διέταξε να συλληφθεί ο διερμηνέας και με ψήφισμα τον εθανάτωσε με την αιτιολογία ότι ετόλμησε να χρησιμοποιήσει την ελληνική γλώσσα σε βάρβαρα προστάγματα…
Αλλά και η ιστορία της Φιλομήλας αποκαλύπτει το μεγαλείο της ελληνικής γλώσσας. Ο Τηρεύς, βασιλιάς της Θράκης, ατίμασε τη γυναικαδέλφη του Φιλομήλα. Και για να μη τον μαρτυρήσει της έκοψε τη γλώσσα. Παρά το γεγονός, όμως, ότι ο Τηρεύς της απέκοψε τη γλώσσα, σε μία αρχαία ελληνική επιγραφή έγραψε τον καημό της ψυχής της: «Γλώσσαν την εμήν εθέρισεν Ελλάδα φωνήν». Η Φιλομήλα, λοιπόν, δεν θρηνεί που της έκοψαν την γλώσσα, αλλά για το ότι δεν θα έχει φωνή για να ξαναμιλήσει Ελληνικά…
Βλέπουμε, λοιπόν, πώς προστάτευαν την Ελληνική γλώσσα οι πρόγονοί μας.
Γι’ αυτή, λοιπόν, την ελληνική γλώσσα οι αρχαίοι μας πρόγονοι ήταν υπερήφανοι και δεν επέτρεπαν ούτε να τη χρησιμοποιούν σε ζητήματα που είχαν σχέση με απολίτιστους, με βάρβαρους, όπως τους αποκαλούσαν. Πού να φανταζόταν, ότι στους νεώτερους χρόνους η γλώσσα αυτή θα γινότανε μητέρα όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών και όχι μόνο.
Αλλά, πού να φανταζόταν και το απίστευτο: Οι απόγονοί τους του 21ου μετά Χριστόν αιώνα βάλθηκαν να την καταστρέψουν! Πάνω από τριάντα χρόνια τώρα συνεχίζουμε τις «απλοποιήσεις» και από τις πολλές «απλοποιήσεις» και από τις πολλές αλλοιώσεις την κάναμε αγνώριστη…
Εκτός από την προστασία της γλώσσας οι αρχαίοι Έλληνες δεν ανέχονταν βαρβαρικά έθιμα. Το τρύπημα των αυτιών στους άνδρες, για να φορέσουν ενώτιον = σκουλαρίκι, εθεωρείτο βαρβαρικόν έθιμον για τους αρχαίους προγόνους μας. Έτσι, αν υπήρχε κάποιος με τέτοια συνήθεια, τον διακωμωδούσαν και τον έδιωχναν από την πόλη.
Υπάρχει βεβαίως και σχετικό κείμενο, που τα λέει αυτά: Το διασώζει ο Ξενοφών στην «Κύρου Ανάβαση» (βιβλίο 3, Κεφ. 1, 30-34) και λέει τα εξής:

«Ούτος γαρ και την πατρίδα καταισχύνει και πάσαν την Ελλάδα, ότι Έλλην ων τοιούτος εστίν. Εντεύθεν υπολαβών Αγασίας Στυμφάλιος είπεν: Αλλά τούτο γε ούτε Βοιωτίας, προσήκει ουδέν ούτε της Ελλάδος παντάπασιν, επεί εγώ αυτόν είδον ώσπερ Λυδόν αμφότερα τα ώτα τετρυπημένον. Και είχεν ούτως. Τούτον μεν απήλασαν».

Μετάφραση: «Διότι αυτός και την ιδιαιτέρα του πατρίδα καταντροπιάζει και όλη την Ελλάδα, αφού, ενώ είναι Έλληνας, είναι τέτοιος (δηλαδή δειλός και άνανδρος) κατόπιν, όμως, παίρνοντας τον λόγον ο Αγασίας από τη Στυμφαλίδα είπε:
Αλλά ο άνθρωπος αυτός ούτε με την Βοιωτία έχει καμιά απολύτως σχέση, ούτε με την Ελλάδα γενικά, διότι εγώ τον είδα να έχει σαν Λυδός και τα δυο του αυτιά τρυπημένα. Και πράγματι έτσι είχε το πράγμα. Λοιπόν αυτόν βέβαια τον απέδιωξαν».
Οι Νεοέλληνες, όμως, εζήλεψαν τους μαύρους της Αφρικής που φοράνε σκουλαρίκια και έχουν την εντύπωση πως αυτό σημαίνει πρόοδο και εξέλιξη. Βέβαια την ίδια τακτική ακολουθούν και οι Ευρωπαίοι. Και φυσικά δεν είναι το μόνο βαρβαρικό έθιμο που υιοθέτησε η πολιτισμένη Ευρώπη…
Οι Νεοέλληνες, όμως, κάνουν κάτι πιο φοβερό:
Αντί να διδάξουν ήθος στους μαθητές εισάγουν κείμενα που καλλιεργούν το πρότυπο του απάτριδος καταναλωτή, που απαξιώνουν ιδανικά και ήρωες και πρότυπα ήθους.
Κλασικό παράδειγμα ο πρώτος Κυβερνήτης της χώρας Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος δικαιότατα αποκλήθηκε άγιος της πολιτικής. Πρόσφερε όλη την περιουσία του στο Ελληνικό Κράτος.
Όταν η Εθνοσυνέλευση αποφάσισε να δοθεί χορηγία (μισθός) στον Κυβερνήτη, ο Καποδίστριας απάντησε με ένα έγγραφο το οποίο δεν έχει όμοιό του στα πολιτικά πράγματα και καταλήγει:

«…Ελπίζω ότι όσοι εξ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν, θέλουν γνωρίσει μεθ’ ημών ότι εις τας παρούσας περιστάσεις εις τα δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατό να λαμβάνουν μισθούς αναλόγους με τον βαθμόν του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ’ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της.
Η άρνηση του Καποδίστρια να αποδεχθεί την χορηγία προκάλεσε έκπληξη «διά το μοναδικόν της πράξεως και τον νέον θαυμασμόν προς τον υπέροχον άνδρα…».

Η εντιμότητα του Καποδίστρια φαίνεται και από τα παρακάτω λόγια του «Προτιμώ τον θάνατον, παρά να απατήσω λαόν, εμπιστεύσαντα την τύχην του εις την αφοσίωσίν μου».
Έπειτα από όλα αυτά θα περίμενε κανείς να προβάλουν τον Καποδίστρια ως πρότυπο αρετής, ιδανικό παράδειγμα στα νέα παιδιά για μίμηση, όπως και πραγματικά είναι ο πρώτος άξιος Κυβερνήτης του Νεοελληνικού Κράτους, ο οποίος επάξια αποκλήθηκε «άγιος της πολιτικής».
Κι όμως, αντί γι’ αυτό, στο βιβλίο της Γ’ Γυμνασίου παραθέτουν ένα ποίημα με σαφείς υπαινιγμούς για χρηματισμό. Από ποιον; Από τον άνθρωπο που δώρισε στο φτωχότατο κράτος την περιουσία του, τον πολιτικό με το ήθος το ενάρετο, που είναι άριστο υπόδειγμα για κάθε πολιτικό; Τον αδικοχαμένο Ιώ. Καποδίστρια;
Αλλά, η παγκοσμιοποίηση αυτό επιδιώκει. Την ισοπέδωση των πάντων. Να μη υπάρχουν αξίες και ηθικές αρχές.
Στόχος η καταστροφή των κοινωνιών και η μετατροπή των ανθρώπων σε ένα παγκόσμιο πλαγκτόν ευκόλως διαχειριζόμενο, με το οποίο θα τρέφονται οι παγκόσμιοι εξουσιαστές…

ΠΗΓΗ

Ελληνικό υποβρύχιο Δελφίν [9 Δεκεμβρίου 1912]

Το Ελληνικό Υ/Β/ Δελφίν Ι, υπήρξε το πρώτο μάχιμο υποβρύχιο του Ελληνικού στόλου, που διεκδίκησε μια παγκόσμια πρωτιά.
Στις 9 Δεκεμβρίου 1912 έγινε το πρώτο υποβρύχιο στην παγκόσμια ναυτική ιστορία που εκτόξευσε τορπίλη κατά εχθρικού πολεμικού πλοίου και συγκεκριμένα του τουρκικού καταδρομικού «Μετζηδιέ» (Medjidieh), στο πλαίσιο του Α' Βαλκανικού Πολέμου.
Αν και η βολή ήταν αποτυχημένη, το «Δελφίν» έγραψε ιστορία.
H ναυπήγηση του Δελφίν ήταν αποτέλεσμα της αναδιοργάνωσης του ελληνικού στρατεύματος, που ακολούθησε το στρατιωτικό κίνημα στου Γουδή (15 Αυγούστου 1909) και ήταν ένα από τα κύρια αιτήματα του Στρατιωτικού Συνδέσμου υπό τον Συνταγματάρχη Νικόλαο Ζορμπά.
Η παραγγελία για τη ναυπήγηση του πρώτου ελληνικού "καταδυομένου" (λέξη της Εεποχής για το υποβρύχιο) δόθηκε από την κυβέρνηση Δραγούμη στα γαλλικά ναυπηγεία Schneider τον Σεπτέμβριο του 1910.
Η ναυπήγησή του άρχισε το 1911 και ολοκληρώθηκε το καλοκαίρι του 1912. Η παραλαβή του «Δελφίν» έγινε στις 21 Αυγούστου 1912 στον ναύσταθμο της Τουλόν από τον πλωτάρχη Στέφανο Παπαρηγόπουλο, που ήταν και ο πρώτος κυβερνήτης του.
Το «Δελφίν», υποβρύχιο τύπου «Λομπέφ», είχε εκτόπισμα 310/450 τόνων, ανέπτυσσε ταχύτητα 8.5/13 κόμβων και ο οπλισμός του αποτελείτο από 4 εκτοξευτήρες τορπιλών των 45 εκ. εξωτερικά του σκάφους κάτω από το ξύλινο κατάστρωμα. Είχε πλήρωμα 18 ανδρών.
Αμέσως μετά την παραλαβή του άρχισε η εντατική εκπαίδευση του πληρώματος υπό την επίβλεψη Γάλλων αξιωματικών. Είχαν γίνει έντεκα καταδύσεις, όταν ο κυβερνήτης του πήρε διαταγή να αποπλεύσει από την Τουλόν για τον Πειραιά, καθώς ο Α' Βαλκανικός Πόλεμος βρισκόταν επί θύραις.
Το υποβρύχιο άφησε τη Γαλλία στις 16 Σεπτεμβρίου με κατεύθυνση την Κέρκυρα, όπου έφθασε στις 21 Σεπτεμβρίου. Δεν έμεινε παρά λίγες ώρες στο νησί των Φαιάκων, όσο χρειάστηκε για να ανεφοδιαστεί. Την επομένη, 22 Σεπτεμβρίου 1912, κατέπλευσε στο Ναύσταθμο της Σαλαμίνας, όπου έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής.
Την επομένη η εφημερίδα Εμπρός έγραψε για το νέο απόκτημα του Πολεμικού Ναυτικού: «Το σχήμα του Δελφίνος είναι ακριβώς σχήμα μεταλλίνου τεραστίου πούρου, χρώματος βαθυκυάνου, μήκους ολίγον μικρότερον των τορπιλλοβόλων μας.
Επί του καταστρώματός του, επίσης καμπυλοειδούς, έχει μόνο δύο κοντούς ιστούς, μίαν μικράν γέφυραν δια τον κυβερνήτην του και στερείται τελείως καπνοδόχου. Κατά την κατάδυσίν του, γέφυρα και ιστοί εξαφανίζονται τελείως υπό το ύδωρ».
Στις 4 Οκτωβρίου 1912 ξέσπασε ο Α' Βαλκανικός Πόλεμος και στις 19 Οκτωβρίου το Δελφίν απέπλευσε από τον Ναύσταθμο για να ενωθεί με τον υπόλοιπο στόλο που ναυλοχούσε στο Μούδρο της Λήμνου.
 
Τον επόμενο μήνα, η μόνη του δραστηριότητα ήταν κάποιες καταδυτικές ασκήσεις στον κόλπο του Μούδρου και οι συνεχείς επιθεωρήσεις των μηχανών και των συστημάτων του, που παρουσίαζαν προβλήματα.
Από τις 20 Νοεμβρίου άρχισε τις περιπολίες, πλέοντας στην επιφάνεια, αλλά και σε κατάδυση, έξω από τα Δαρδανέλια, ενώ τις νύκτες προσορμιζόταν στην Τένεδο.
Τις πρωινές ώρες της 9ης Δεκεμβρίου 1912 έξι τουρκικά πολεμικά εμφανίστηκαν στο στόμιο των Δαρδανελλίων στην πρώτη έξοδο του τουρκικού στόλου στο Αιγαίο μετά την ήττα του στη Ναυμαχία της Έλλης στις 3 Δεκεμβρίου.
Αμέσως έσπευσαν ισάριθμα ελληνικά πλοία, τα οποία είχαν διαταγή να τα παρενοχλούν από απόσταση μέχρι την άφιξη των θωρηκτών του ελληνικού στόλου με επικεφαλής το Αβέρωφ. Μετά από ένα τέταρτο, τα εχθρικά πλοία στράφηκαν προς νότο με κατεύθυνση προς τα Μαυρονήσια.
Όταν φάνηκαν στον ορίζοντα το Δελφίν, που περιπολούσε στην περιοχή, καταδύθηκε και επιχείρησε να τορπιλίσει το Μετζηδιέ από απόσταση 500 μέτρων. Ο τορπιλλοβλητικός σωλήνας, όμως, έπαθε αφλογιστία και η τορπίλλη έπεσε στο βυθό, δίπλα στο υποβρύχιο, χωρίς να εκραγεί.
Τα τουρκικά πλοία πέρασαν πάνω από το Δελφίν χωρίς να το αντιληφθούν.
Στην προσπάθειά του να επιστρέψει στη βάση του, το ελληνικό υποβρύχιο προσάραξε στα αβαθή των ακτών της Τενέδου. Για να αποκολληθεί αναγκάστηκε να αφήσει τα μολυβένια βάρη ασφαλείας που είχε, πράγμα που έκανε αδύνατη την κατάδυσή του.
Πλέοντας στην επιφάνεια επέστρεψε στο Μούδρο στις 10 Δεκεμβρίου και δύο ημέρες αργότερα στάλθηκε στο Ναύσταθμο της Σαλαμίνας για επισκευές και εκεί έμεινε ως το τέλος του πολέμου.
Τον Σεπτέμβριο του 1916 το Δελφίν κατασχέθηκε από τους Γάλλους, κατά τη διάρκεια του «Εθνικού Διχασμού». Στο Ναυτικό αποδόθηκε τον Οκτώβριο του 1917, όταν πια είχε επικρατήσει το βενιζελικό «Κίνημα της Εθνικής Άμυνας» και στη νότια Ελλάδα.
Όμως, ήταν πια άχρηστο και οποιαδήποτε προσπάθεια αποκατάστασής του ανέφικτη. Έτσι, το Δελφίν, παροπλίστηκε το 1920.
Πηγή: sansimera.gr